تلویزیون دیجیتال زمینی

تلویزیون دیجیتال زمینی ( به انگلیسی: Digital terrestrial television ) ، یک فناوری نو در زمینهٔ پخش برنامه های صوتی و تصویری تلویزیونی از طریق انتشار سیگنال های دیجیتال توسط فرستنده های زمینی می باشد. در این روش، پخش نسبت به تلویزیون آنالوگ برنامه ها، میزان طیف الکترومغناطیسی پائین می آید و کیفت تصویر به میزان بالایی نسبت به ارسال از طریق سیگنال آنالوگ بالا می رود. در تلویزیون دیجیتال، تصاویر تلویزیونی به شکل بیت های داده ( ۰ یا ۱ ) درآمده و از طریق فرستندهٔ دیجیتال ارسال می گردد. برای این که این تصاویر به شکل قابل نمایش روی تلویزیون تشکیل شود، لازم است یک دستگاه گیرندهٔ دیجیتال مانند رسیور ماهواره در کنار تلویزیون اضافه شود تا سیگنال. های دیجیتال را دریافت کرده و بخواند. البته نسل جدیدی از تلویزیون های امروزی داری یک تیونر داخلی می باشند که مستقیماً سیگنال های دیجیتال را دریافت کرده و نمایش می دهند.
تلویزیون دیجیتال زمینی با استفاده از فرکانس های رادیویی از طریق فضای زمینی ارسال می شود.
از مزیت های ارسال دیجیتال، فرستادن چندین «شبکهٔ تلویزیونی» در یک کانال است. در حالی که در آنالوگ هر شبکه، یک کانال مخصوص به خود را دارد. هر خوشه از شبکه های تلویزیونی در یک کانال قرار می گیرند که به آن مولتی پلاکس گفته می شود.
دریافت تلویزیون دیجیتال زمینی بسیار ساده است، با وصل کردن یک گیرندهٔ دیجیتال به تلویزیون ( بدون مبدل داخلی ) به سادگی تصویر روی صفحه خواهد بود؛ به عبارت دیگر در صورتی که آنتن مناسب باشد، با اضافه کردن یک مبدل میان آنتن و تلویزیون ( بدون مبدل داخلی ) می توان سیگنال دیجیتال را دریافت کرد.
در حال حاضر، پخش دیجیتال شبکه های سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران ( IRIB ) ، از طریق فرستنده های دیجیتال با فرمت DVB - T و DVB - T2 پخش می گردد. شبکه های تلویزیونی و رادیویی صدا و سیما در پخش دیجیتال، از طریق پنج بسته دیجیتال پخش می گردند که اکثر شبکه های SD از طریق فرستنده های اول و دوم، شبکه های HD از طریق فرستنده های سوم و چهارم و همچنین شبکه 4K از طریق فرستنده پنجم پخش می گردد. همچنین فرستنده های اول و دوم به صورت H. 264 و سایر فرستنده ها به صورت HEVC پخش می گردند.