تلمود
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] تلمود ، دومین کتاب مهم دینی و مقدّس یهودیان پس از عهد قدیم می باشد.
این اثرِ مفصّل چند جلدی که طی چندین سده و به دست نسل هایی متعدد از عالمان و محققان دینی یهود (ربّن ها و ربّی ها و احبار) گردآوری و تدوین شده است ، دایرة المعارف گونه ای است دارای اطلاعاتی بسیار متنوع و گستر ده در باره زندگانی ، آداب و رسوم ، اعتقادات دینی و نیز عقاید عامیانه یهود و غیر یهود. تلمود منبعی برای آگاهی از تاریخ ، جغرافیا، پزشکی ، نجوم ، کشاورزی و انواع علوم سرّی و سحرآمیز به شمار می رود. در اصطلاح یهود، از قرن دوم تا اوایل قرن ششم میلادی که کار گردآوری و نگارش تلمود به پایان رسیده ، «دوره تلمودی » خوانده می شود.
هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف تلمود
هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف این اثر، تدوینِ احکام و قوانین دینی و تبیین نحوه اجرای این شرایع بوده و از همان زمان تدوین تا دوره حاضر، تلمود مقوّم ساختار اعتقادی و در بردارنده اصول اخلاقی آنان بوده است
تألیف تلمود به زبانهای مختلف
زبان تلمود، بنا به بخشهای مختلف آن ، عبری قدیم و جدید، آرامی شرقی و غربی ، و در سطوح مختلف زبانی (از محاوره ای تا ادبی ) می باشد. تر جمه های گوناگونی از تلمود به زبانهای اروپایی وجود دارد که استفاده عام را از این اثر ممکن ساخته است .
ریشه واژه تلموذ
...
این اثرِ مفصّل چند جلدی که طی چندین سده و به دست نسل هایی متعدد از عالمان و محققان دینی یهود (ربّن ها و ربّی ها و احبار) گردآوری و تدوین شده است ، دایرة المعارف گونه ای است دارای اطلاعاتی بسیار متنوع و گستر ده در باره زندگانی ، آداب و رسوم ، اعتقادات دینی و نیز عقاید عامیانه یهود و غیر یهود. تلمود منبعی برای آگاهی از تاریخ ، جغرافیا، پزشکی ، نجوم ، کشاورزی و انواع علوم سرّی و سحرآمیز به شمار می رود. در اصطلاح یهود، از قرن دوم تا اوایل قرن ششم میلادی که کار گردآوری و نگارش تلمود به پایان رسیده ، «دوره تلمودی » خوانده می شود.
هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف تلمود
هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف این اثر، تدوینِ احکام و قوانین دینی و تبیین نحوه اجرای این شرایع بوده و از همان زمان تدوین تا دوره حاضر، تلمود مقوّم ساختار اعتقادی و در بردارنده اصول اخلاقی آنان بوده است
تألیف تلمود به زبانهای مختلف
زبان تلمود، بنا به بخشهای مختلف آن ، عبری قدیم و جدید، آرامی شرقی و غربی ، و در سطوح مختلف زبانی (از محاوره ای تا ادبی ) می باشد. تر جمه های گوناگونی از تلمود به زبانهای اروپایی وجود دارد که استفاده عام را از این اثر ممکن ساخته است .
ریشه واژه تلموذ
...
wikifeqh: کتاب_تلمود
دانشنامه آزاد فارسی
تَلْمود (Talmud)
(واژه ای آرامی مشتق از عبری به معنی مطالعه و تعلیم) نام دو اثر مهم در ادبیات پساتوراتی یهود؛ تلمود بابِلی و تلمود فلسطینی (یا تلمود بیت المقدس)، مجموعه ای شفاهی از احکام و روایات کهن یهود به ضمیمۀ تفاسیر خاخام ها، در مقابل شریعت مکتوب. تلمود بابلی در پایان قرن ۵م مدون شده است و در یهودیت جدیدتر منبع معتبرتری به شمار می رود. هر دو تلمود به مخلوطی از زبان های عبری و آرامی نوشته شده اند. تلمود مشتمل بر دو بخش اصلی است؛ میشنا (شریعت شفاهی) که متن اصلی تلمود است، و گمارا (تکمله) اثری تکمیلی به صورت تفسیر بر میشناست که گروهی از خاخام ها آن را در حدود ۲۰۰م نگاشته اند. مطالب تلمودها به طور کلی به دو بخش هَلاخا و هَگادا (یا اَگادا) تقسیم می شوند که اولی شامل احکام شرعی و عبادی است و دومی به احکام اخلاقی و مسائل کلامی و فرهنگ عامۀ یهود نظر دارد.
(واژه ای آرامی مشتق از عبری به معنی مطالعه و تعلیم) نام دو اثر مهم در ادبیات پساتوراتی یهود؛ تلمود بابِلی و تلمود فلسطینی (یا تلمود بیت المقدس)، مجموعه ای شفاهی از احکام و روایات کهن یهود به ضمیمۀ تفاسیر خاخام ها، در مقابل شریعت مکتوب. تلمود بابلی در پایان قرن ۵م مدون شده است و در یهودیت جدیدتر منبع معتبرتری به شمار می رود. هر دو تلمود به مخلوطی از زبان های عبری و آرامی نوشته شده اند. تلمود مشتمل بر دو بخش اصلی است؛ میشنا (شریعت شفاهی) که متن اصلی تلمود است، و گمارا (تکمله) اثری تکمیلی به صورت تفسیر بر میشناست که گروهی از خاخام ها آن را در حدود ۲۰۰م نگاشته اند. مطالب تلمودها به طور کلی به دو بخش هَلاخا و هَگادا (یا اَگادا) تقسیم می شوند که اولی شامل احکام شرعی و عبادی است و دومی به احکام اخلاقی و مسائل کلامی و فرهنگ عامۀ یهود نظر دارد.
wikijoo: تلمود
مترادف ها
تلمود، مجموعه قوانین شرعی و عرفی یهود
پیشنهاد کاربران
آسمان و زمین :
اساتید ما آموزش میداند : از آموزش خانه مشائی گفتند:
آسمان ها اول آفریده شدند و پس از آن زمین آفریده شد، زیرا بیان شده : در آغاز خدا آسمان و زمین را خلق کرد. و از آموزش خانه هیلِّل گفتند: اول زمین و سپس آسمان آفریده شد، چون بیان شده : در روزیکه آقا، خدا، زمین و آسمان را ساخت.
... [مشاهده متن کامل]
این متن کوتاه از یکی از شاگردان آن دو مدرسه خانگی بوده به نام خاکی جا و یا خاجی جا ( chagiga ) .
نام شمّائی ( Schammai ) صاحب و آموزگار یکی از آن دو مکتب خانه یا آموزش کده به احتمال قرین به یقین از کلمات زیر شاخته شده : شامِ ما ای و یا شمع مائی و یا آمده از شام و یا بهنگام شام شب آمده ای. نام هیلِّل
( Hillel ) سرپرست و آموزگار مکتب خانه یا آموزش کده دیگر به احتمال قریب به یقین به شکل ایلِ اِل تلفظ و بیان میشده. el نام خدا بوده در زبان و فرهنگ دو قوم کنعانی؛ یکی اُگاریتی و دیگری فینیقی که ریشه و اصل آن به نام یا عنوان قوم ایلام ( elam با دو تلفظ و معنا؛ یکی اِل آم یعنی خدای عام و دیگری ایل عام ) مخترع یکی از خطوط میخی سه گانه میخی ) میرسد . لفظ یا کلمه و یا واژه میشنا ( Mischna ) هم در اصل و ریشه شاید به احتمال نزدیک به حقیقت از دو کلمه زیر ساخته بوده باشد: میش به معنای گوسفند و پسوند نا نشانه نفی به معنای نه. منظور اینکه این واژه در رقابت و مقابله پنهانی با بینش و باور دین مسیحیت شکل گرفته مبنی بر اینکه ایسا مسیح بره ( میش یا گوسفند جوان ) بیگناه پدر آسمانی ( خدا ) پنداشته میشده و میشود که خون آن بابت پاک نمودن کلیه گناهان آدمی زاده ریخته شده از طریق به صلیب کشیده شدن. رابّی ها ( rabban با تلفظ رابّان جمع rabbi ) یعنی اساتید یا آموزگان محتوای تَورا ( تورات ) و پیشوایان و مراجع تقلید دین یهود در دو جناح فاریزی و سادوسی ( در اصل به شکل شادوسی ) ایسا مسیح را به عنوان، مسیا یا مشیاخ و یا ماشیاخ ( در اصل و ریشه به معنای شیخ یا پیشوای ما ) موعود یا وعده داده شده توسط پیشینیان ( از ابراهیم تا موسا و پس از آن تا میلاد ایسا ) به رسمیت نمی شناخته اند. لذا شاید به همین دلیل بخش اصلی و مرکزی تلمود بابلی و اورشلیمی نام میشنا بخود گرفته، یعنی مسیای حقیقی و وعده داده شده میش نخواهد بود.
در متن خاکی جا یکبار آسمان بصورت جمع آسمان ها و باردیگر به شکل مفرد بکار برده شده. حال یکی از سوالات اصلی در میدان دین و حکمت ها و عرفان های گوناگون سه دین ابراهیمی ( یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام ) صرف نظر از تقدم و تاخر در آفرینش آسمان یا زمین، اینست که آیا خدا در آفرینش اولیه این دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست، در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت، در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار، چند سامان یا نظام کلی آفریده ؟ ۷ تا یا ۱۰ تا ؟ نام یَهودا ( Jehuda ) در اصل و ریشه به شکل زیر تلفظ و بیان میشده: جی هو ده . به این معنا که جی یا جا و مکان هو ده تا می باشد. در رابطه با تعداد آسمان ها و زمین ها برای خود من این سوال مطرح میباشد که آیا فرمولبندی لفظی یا کلمه ای در قرآن به شکل سماوات سبع و الارض ( هفت آسمان و یک زمین ) حقیقت دارد و یا بصورت السماوات و الارضین سبع ( آسمان ها و زمین های هفتگانه ) ؟ تاکنون یک پاسخ روشن، صحیح، درست و حقیقی از طرف اندیشمندان، متفکرین پیرو دین اسلام به این سوال داده نشده.
در پایان کلام کودکانه امروز خود لازم به اشاره می دانم که شاید مفید، ثمربخش و راه گشا باشد بدانیم که دو نوع خدا وجود دارد ؛ یکی حقیقی، واقعی، بیکران و بینهایت که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد و دیگری لفظی یا کلمه ای و یا واژه ای، مفهومی و ایده ای که فقط در زبان و خط و در میدان فعالیت های قوای ادراکی فهم و عقل محدود انسانی وجود دارد و در خارج دارای هیچگونه مصداق مثال بیرونی نمیباشد. خدای نوع اول را که از هر لحاظ بی نیاز مطلق است، میتوان علمی نامید و خدای نوع دوم را از همه لحاظ نیازمند است، میتوان اسطوره ای، افسانه ای، حماسی، آئینی و دینی، الاهیاتی، فلسفی، عرفانی و آتئیستی نامید.
اساتید ما آموزش میداند : از آموزش خانه مشائی گفتند:
آسمان ها اول آفریده شدند و پس از آن زمین آفریده شد، زیرا بیان شده : در آغاز خدا آسمان و زمین را خلق کرد. و از آموزش خانه هیلِّل گفتند: اول زمین و سپس آسمان آفریده شد، چون بیان شده : در روزیکه آقا، خدا، زمین و آسمان را ساخت.
... [مشاهده متن کامل]
این متن کوتاه از یکی از شاگردان آن دو مدرسه خانگی بوده به نام خاکی جا و یا خاجی جا ( chagiga ) .
نام شمّائی ( Schammai ) صاحب و آموزگار یکی از آن دو مکتب خانه یا آموزش کده به احتمال قرین به یقین از کلمات زیر شاخته شده : شامِ ما ای و یا شمع مائی و یا آمده از شام و یا بهنگام شام شب آمده ای. نام هیلِّل
( Hillel ) سرپرست و آموزگار مکتب خانه یا آموزش کده دیگر به احتمال قریب به یقین به شکل ایلِ اِل تلفظ و بیان میشده. el نام خدا بوده در زبان و فرهنگ دو قوم کنعانی؛ یکی اُگاریتی و دیگری فینیقی که ریشه و اصل آن به نام یا عنوان قوم ایلام ( elam با دو تلفظ و معنا؛ یکی اِل آم یعنی خدای عام و دیگری ایل عام ) مخترع یکی از خطوط میخی سه گانه میخی ) میرسد . لفظ یا کلمه و یا واژه میشنا ( Mischna ) هم در اصل و ریشه شاید به احتمال نزدیک به حقیقت از دو کلمه زیر ساخته بوده باشد: میش به معنای گوسفند و پسوند نا نشانه نفی به معنای نه. منظور اینکه این واژه در رقابت و مقابله پنهانی با بینش و باور دین مسیحیت شکل گرفته مبنی بر اینکه ایسا مسیح بره ( میش یا گوسفند جوان ) بیگناه پدر آسمانی ( خدا ) پنداشته میشده و میشود که خون آن بابت پاک نمودن کلیه گناهان آدمی زاده ریخته شده از طریق به صلیب کشیده شدن. رابّی ها ( rabban با تلفظ رابّان جمع rabbi ) یعنی اساتید یا آموزگان محتوای تَورا ( تورات ) و پیشوایان و مراجع تقلید دین یهود در دو جناح فاریزی و سادوسی ( در اصل به شکل شادوسی ) ایسا مسیح را به عنوان، مسیا یا مشیاخ و یا ماشیاخ ( در اصل و ریشه به معنای شیخ یا پیشوای ما ) موعود یا وعده داده شده توسط پیشینیان ( از ابراهیم تا موسا و پس از آن تا میلاد ایسا ) به رسمیت نمی شناخته اند. لذا شاید به همین دلیل بخش اصلی و مرکزی تلمود بابلی و اورشلیمی نام میشنا بخود گرفته، یعنی مسیای حقیقی و وعده داده شده میش نخواهد بود.
در متن خاکی جا یکبار آسمان بصورت جمع آسمان ها و باردیگر به شکل مفرد بکار برده شده. حال یکی از سوالات اصلی در میدان دین و حکمت ها و عرفان های گوناگون سه دین ابراهیمی ( یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام ) صرف نظر از تقدم و تاخر در آفرینش آسمان یا زمین، اینست که آیا خدا در آفرینش اولیه این دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست، در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت، در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار، چند سامان یا نظام کلی آفریده ؟ ۷ تا یا ۱۰ تا ؟ نام یَهودا ( Jehuda ) در اصل و ریشه به شکل زیر تلفظ و بیان میشده: جی هو ده . به این معنا که جی یا جا و مکان هو ده تا می باشد. در رابطه با تعداد آسمان ها و زمین ها برای خود من این سوال مطرح میباشد که آیا فرمولبندی لفظی یا کلمه ای در قرآن به شکل سماوات سبع و الارض ( هفت آسمان و یک زمین ) حقیقت دارد و یا بصورت السماوات و الارضین سبع ( آسمان ها و زمین های هفتگانه ) ؟ تاکنون یک پاسخ روشن، صحیح، درست و حقیقی از طرف اندیشمندان، متفکرین پیرو دین اسلام به این سوال داده نشده.
در پایان کلام کودکانه امروز خود لازم به اشاره می دانم که شاید مفید، ثمربخش و راه گشا باشد بدانیم که دو نوع خدا وجود دارد ؛ یکی حقیقی، واقعی، بیکران و بینهایت که هیچ موجود دیگری چه شهودی و چه غیبی غیر از او نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد و دیگری لفظی یا کلمه ای و یا واژه ای، مفهومی و ایده ای که فقط در زبان و خط و در میدان فعالیت های قوای ادراکی فهم و عقل محدود انسانی وجود دارد و در خارج دارای هیچگونه مصداق مثال بیرونی نمیباشد. خدای نوع اول را که از هر لحاظ بی نیاز مطلق است، میتوان علمی نامید و خدای نوع دوم را از همه لحاظ نیازمند است، میتوان اسطوره ای، افسانه ای، حماسی، آئینی و دینی، الاهیاتی، فلسفی، عرفانی و آتئیستی نامید.
تلمود ( به عبری: תלמוד ) به معنی آموختن، «تلمّذ» - که از آن به عنوان «تورات شفاهی» نیز یاد می شود - یکی از کتاب های اصلی یهودیت ربانی است. نام دیگر آن به صورت سنتی، شاس ( ש"ס ) است که مخفف شیشا سداریم به معنی «شش دفتر» است. نام تلمود، معمولاً اشاره به «تلمود بابِلی» است، بااینکه تلمود دیگری به نام «تلمود اورشلیمی» وجود دارد که رواج کمتری دارد. تلمود، دارای دو بخش اصلی است: اولین قسمت میشنا ( משנה ) نام دارد که در حدود سال ۲۰۰ میلادی تکمیل شده است و تفسیر خاخام های یهودی بر تورات است که «تورات شفاهی» نامیده می شود. قسمت دوم گمارا نام دارد که در سال ۵۰۰ میلادی تکمیل شده است که شامل نوشتارهای خاخام هاست و در بسیاری موارد به مسائلی فراتر از آنچه در تورات اشاره شده است می پردازد. تلمود ممکن است به میشنا، گمارا یا هر دو در یک کتاب گفته شود. تمامی تلمود از ۶۳ دفتر تشکیل شده است و شامل بیش از ۶۲۰۰ صفحه است. زبان مورد استفاده در آن عبری قدیم و آرامی است. تلمود دارای نظر هزاران خاخام در مورد بسیاری مسائل مختلف است. این مسائل شامل هلاخا، اخلاق یهودی، فلسفه، سنتها، تاریخ و بسیاری مسائل دیگر هستند. تلمود منبع اصلی قوانین یهودی در یهودیت ربانی است.
... [مشاهده متن کامل]
در ابتدا فقه یهود به صورت شفاهی بود. خاخام ها در مورد تفسیر آیات در عهد عتیق با هم مباحثه می کردند. بعد از دومین نابودی معبد اورشلیم در سال ۷۰ میلادی به دست تیتوس، امپراتور روم، وضعیت متفاوت گردید. در این زمان، خاخام ها باید با واقعیت جدیدی که یهودیت بدون معبد سلیمان بود روبه رو می شدند. در این زمان، فقهای یهود به نوشتن روی آوردند. اولین تفسیر جامع عهد عتیق که براساس موضوع، به جای ترتیب آیات، گردآوری شده بود، در حدود سال ۲۰۰ میلادی، به دست خاخام یهودا هَناسی به صورت میشنا گردآوری شد.
این تفسیر شفاهی یکدست نبود و دارای مکاتب مختلفی بود. دو مکتب اصلی آن، مکتب شماعی و مکتب هیلل می باشند. به صورت کلی، تمام نظرات فقهای مختلف، حتی آن هایی که از اهمیت زیادی برخوردار نیستند، در تلمود گردآوری شده است.
۶ بخش اصلی تلمود ( سدر ) به ۶۰ یا ۶۳ بخش تقسیم شده است. هریک از این بخش ها نیز به بخش های کوچکتری تقسیم شده که نهایتاً ۵۱۷ بخش می گردد. نامگذاری این بخش ها معمولاً به صورت ترکیبی از حروف عبری و اعداد است.
میشنا یک مجموعه از بحث ها و نظرات گوناگون است. جملات میشنا معمولاً نظرات خاخام های مختلف در مورد مباحث مختلف است. خاخامهایی که میشنا را گردآوری کردند به نام تاناییم شناخته می شوند. میشنا براساس موضوع و نه ترتیب آیات گردآوری شده است. ساختار میشنا به صورت زیربنای ساختار تلمود قرار گرفت؛ ولیکن ترتیب میشنا و تلمود لزوماً یکسان نبوده و بعضی فصل ها دارای معادل در تلمود نیستند. شش بخش میشنا عبارتند از: زراعیم ( זרעים ) ( دانه ها ) ، موعد ( מועד ) ( جشنها ) ، نشیم ( נשים ) ( زنان ) ، نزاکین ( נזיקין ) ( ضررها ) ، کداشیم ( קדשים ) ( مقدسات ) و طهورت ( טהרות ) ( پاکیزگیها ) .
... [مشاهده متن کامل]
در ابتدا فقه یهود به صورت شفاهی بود. خاخام ها در مورد تفسیر آیات در عهد عتیق با هم مباحثه می کردند. بعد از دومین نابودی معبد اورشلیم در سال ۷۰ میلادی به دست تیتوس، امپراتور روم، وضعیت متفاوت گردید. در این زمان، خاخام ها باید با واقعیت جدیدی که یهودیت بدون معبد سلیمان بود روبه رو می شدند. در این زمان، فقهای یهود به نوشتن روی آوردند. اولین تفسیر جامع عهد عتیق که براساس موضوع، به جای ترتیب آیات، گردآوری شده بود، در حدود سال ۲۰۰ میلادی، به دست خاخام یهودا هَناسی به صورت میشنا گردآوری شد.
این تفسیر شفاهی یکدست نبود و دارای مکاتب مختلفی بود. دو مکتب اصلی آن، مکتب شماعی و مکتب هیلل می باشند. به صورت کلی، تمام نظرات فقهای مختلف، حتی آن هایی که از اهمیت زیادی برخوردار نیستند، در تلمود گردآوری شده است.
۶ بخش اصلی تلمود ( سدر ) به ۶۰ یا ۶۳ بخش تقسیم شده است. هریک از این بخش ها نیز به بخش های کوچکتری تقسیم شده که نهایتاً ۵۱۷ بخش می گردد. نامگذاری این بخش ها معمولاً به صورت ترکیبی از حروف عبری و اعداد است.
میشنا یک مجموعه از بحث ها و نظرات گوناگون است. جملات میشنا معمولاً نظرات خاخام های مختلف در مورد مباحث مختلف است. خاخامهایی که میشنا را گردآوری کردند به نام تاناییم شناخته می شوند. میشنا براساس موضوع و نه ترتیب آیات گردآوری شده است. ساختار میشنا به صورت زیربنای ساختار تلمود قرار گرفت؛ ولیکن ترتیب میشنا و تلمود لزوماً یکسان نبوده و بعضی فصل ها دارای معادل در تلمود نیستند. شش بخش میشنا عبارتند از: زراعیم ( זרעים ) ( دانه ها ) ، موعد ( מועד ) ( جشنها ) ، نشیم ( נשים ) ( زنان ) ، نزاکین ( נזיקין ) ( ضررها ) ، کداشیم ( קדשים ) ( مقدسات ) و طهورت ( טהרות ) ( پاکیزگیها ) .
تلمود تفسیر توراته یعنی ایات نامفهوم رو اشکار توضیح داده نه اینکه کتابی جدا باشه
بنام خدا،
با سلام ، تعالیم شفاهی قوم یهود تلمود نامیده میشود. با تشکر
با سلام ، تعالیم شفاهی قوم یهود تلمود نامیده میشود. با تشکر
تلمود ، دومین کتاب مهم دینی و مقدّس یهودیان پس از عهد قدیم .
مرور کلی . این اثرِ مفصّل چند جلدی که طی چندین سده و به دست نسلهایی متعدد از عالمان و محققان دینی یهود ( ربّن ها و ربّی ها و احبار ) گردآوری و تدوین شده است ، دایرة المعارف گونه ای است دارای اطلاعاتی بسیار متنوع و گسترده در بارة زندگانی ، آداب و رسوم ، اعتقادات دینی و نیز عقاید عامیانة یهود و غیر یهود. تلمود منبعی برای آگاهی از تاریخ ، جغرافیا، پزشکی ، نجوم ، کشاورزی و انواع علوم سرّی و سحرآمیز به شمار می رود. در اصطلاح یهود، از قرن دوم تا اوایل قرن ششم میلادی که کار گردآوری و نگارش تلمود به پایان رسیده ، «دورة تلمودی » خوانده می شود. هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف این اثر، تدوینِ احکام و قوانین دینی و تبیین نحوة اجرای این شرایع بوده و از همان زمان تدوین تا دورة حاضر، تلمود مقوّم ساختار اعتقادی و در بردارندة اصول اخلاقی آنان بوده است ( رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1؛ د. جودائیکا ، ج 15، ستون 761ـ762؛ اسمارت ، ص 315ـ 316؛ کوگینز ، ص 6ـ7 ) . زبان تلمود، بنا به بخشهای مختلف آن ( رجوع کنید به ادامة مقاله ) ، عبری قدیم و جدید، آرامی شرقی و غربی ، و در سطوح مختلف زبانی ( از محاوره ای تا ادبی ) می باشد. ترجمه های گوناگونی از تلمود به زبانهای اروپایی وجود دارد که استفادة عام را از این اثر ممکن ساخته است ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ج 15، ستون 764؛ برای آگاهی بیشتر رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، مقدمة اپستاین ، ص 6؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله ) .
... [مشاهده متن کامل]
تلمود اسم خاص و واژه ای عبری ، از ریشة آرامی ، به معنای مطالعه و تعلیم است ، البته بنا بر کاربردهای واژه ، بر معانی خاص دیگری نیز دلالت دارد ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ذیل مادّه ) . اما در کاربرد عام ، تلمود به مجموعه اثری اطلاق می شود که مشتمل بر دو بخش اصلی و عمده است : میشناه و گمارا . میشناه بدنة اصلی تلمود به شمار می آید و گمارا اثری تکمیلی است که به صورت تفسیر بر میشناه نگاشته شده است ؛ از همین رو در موارد بسیار، دورة تدوین گمارا را «دورة تلمودی » خوانده اند ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ذیل مادّه و «گمارا» ) .
میشناه مشتمل است بر مباحث و تفاسیر نسلهایی از علمای یهود ــ هر یک از نسلها نام خاصی دارند ــ که نگارش نهایی آن را کار یهودا هاـ ناسی ، در حدود 220 میلادی می دانند. میشناه متن شریعت شفاهی یهود است . این متن به عبری است و آیین نامة قانونی یهود به شمار می رود و کتاب درسی نظام حقوقی و الاهیاتی آنان است ( در بارة واژة میشناه و رئوس مباحث آن رجوع کنید به ادامة مقاله ) . بخش دوم ، گمارا ، علاوه بر توضیح متن میشناه ، مقدار فراوانی اطلاعات در موضوعات مختلف دارد که در یک تقسیم بندی کلی عبارت اند از مباحث حقوقی و شرایع ( به عبری هلاخا ) ، و روایات شفاهی غیرشرعی مشتمل بر مطالب ادبی و قصص ( به عبری آگاده ) . گفتنی است مطالعة میشناه و نگارش گمارا که حدوداً سه قرن و اندی طول کشیده در دو مرکز مستقل ، در فلسطین و بابِل ، صورت گرفته که در نتیجه دو تلمود اورشلیمی و بابلی پدید آمده است ( رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1ـ2؛ د. جودائیکا ، ذیل مادّه ) .
از نظر یهود، مجموعة میشناه و گمارا ، در مقام مجموعة مکتوب شریعت شفاهی یهود، اهمیت و ارزشی خاص دارد، به گونه ای که عنوان «تورات شفاهی » در مقابل «تورات مکتوب » بدان داده اند. به اعتقاد آنها، در طور سینا هم زمان با وحی «تورات مکتوب » بر موسی ، که مراد پنج سفر اول عهد قدیم است ، تورات شفاهی نیز بر وی نازل شده است . با این تفاوت که انتقال «تورات شفاهی » به طریقی دیگر یعنی سینه به سینه و به صورت محفوظات بوده و با وجود این از نظر اهمیت همسان با «تورات مکتوب » است . شاید در مقایسه ای بهتر بتوان دیدگاه یهودیان را در بارة این دو تورات روشن ساخت ، به این ترتیب که جایگاه این دو تورات با تصور مسیحیان از عهد قدیم و عهد جدید قابل تطبیق است :
( میشناه و تفاسیر و تکمله های آن ) تورات شفاهی = عهد جدید
( متون مقدّس عبری ) تورات مکتوب =عهد قدیم
( " دایرة المعارف دین " ، ج 9، ص 560 ) .
بدیهی که است تاریخ تدوین دو بخش اصلی تلمود و روند طولانی گردآوری آنها در تبیین کیفیت و کمیت و نیز چگونگی متن و محتوای آن مؤثر بوده است . در جریان تخریب معبد دوم اورشلیم در سال هفتاد میلادی به دست رومیان ــ که پراکندگی قوم یهود را در جهان در پی داشت ــ یکی از کاهنان بزرگ بنی اسرائیل * به نام یوحنان بن زکای از دست لشکر روم گریخت و مدرسه ای در شهر یبنه بنا کرد. این دارالتعلیم را به عبری میدراش / مدراش می گویند. پس از آن تأسیس این گونه مدارس در میان یهود تبدیل به سنّتی پایدار شد. این ربّی حیات ادبی قوم خود را با تنظیم و تدوین شرایع و اصول آیین موسوی بقا و ثبات بخشید. پس از وی ، شاگردانش و چندین نسل از علمای یهود در میدراشهای گوناگون به جمع آوری و نگارش اخبار و روایات اسرائیلی ، تواریخ ایام ، تقویم سالانة یهود و به طور کلی اصول و قواعد ملت یهودپرداختند. اینان دست به جمع آوری مواد و مطالبی زدند که متعلق به ششصد سال پیش از میلاد، تقریباً از دورة تبعید بابلی ( 586 ـ 538 ق م ) تا قرن دوم میلادی بود. در حدود 220 میلادی کار گردآوری و نگارش میشناه به پایان رسید. در آن دوره ، قوانین و شرایع عصر موسی اغلب قدیمی شده بود و برآورندة نیازهای مردم نبود، اما میشناه بزودی جایگاهی مهم یافت و در اجرای شعائر دینی راهنمای جدید یهودیان گردید ( " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1؛ نیز رجوع کنید به مادیمن ، ص 43ـ 48 ) .
میشناه از ریشة فعل عبری Shanah به معنای تکرار کردن ( و متأثر از واژة عبری tanna ) است ، اما معنای آموزش نیز یافته و به طور خاص برای مطالعة «تورات شفاهی » به کار می رود. با توجه به معنای لغوی میشناه ( تکرار ) ، آن را «مَثْناة » یعنی نسخة دوم تورات نیز خوانده ان . . .
مرور کلی . این اثرِ مفصّل چند جلدی که طی چندین سده و به دست نسلهایی متعدد از عالمان و محققان دینی یهود ( ربّن ها و ربّی ها و احبار ) گردآوری و تدوین شده است ، دایرة المعارف گونه ای است دارای اطلاعاتی بسیار متنوع و گسترده در بارة زندگانی ، آداب و رسوم ، اعتقادات دینی و نیز عقاید عامیانة یهود و غیر یهود. تلمود منبعی برای آگاهی از تاریخ ، جغرافیا، پزشکی ، نجوم ، کشاورزی و انواع علوم سرّی و سحرآمیز به شمار می رود. در اصطلاح یهود، از قرن دوم تا اوایل قرن ششم میلادی که کار گردآوری و نگارش تلمود به پایان رسیده ، «دورة تلمودی » خوانده می شود. هدف اصلی علمای دینی یهود از تألیف این اثر، تدوینِ احکام و قوانین دینی و تبیین نحوة اجرای این شرایع بوده و از همان زمان تدوین تا دورة حاضر، تلمود مقوّم ساختار اعتقادی و در بردارندة اصول اخلاقی آنان بوده است ( رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1؛ د. جودائیکا ، ج 15، ستون 761ـ762؛ اسمارت ، ص 315ـ 316؛ کوگینز ، ص 6ـ7 ) . زبان تلمود، بنا به بخشهای مختلف آن ( رجوع کنید به ادامة مقاله ) ، عبری قدیم و جدید، آرامی شرقی و غربی ، و در سطوح مختلف زبانی ( از محاوره ای تا ادبی ) می باشد. ترجمه های گوناگونی از تلمود به زبانهای اروپایی وجود دارد که استفادة عام را از این اثر ممکن ساخته است ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ج 15، ستون 764؛ برای آگاهی بیشتر رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، مقدمة اپستاین ، ص 6؛ نیز رجوع کنید به ادامة مقاله ) .
... [مشاهده متن کامل]
تلمود اسم خاص و واژه ای عبری ، از ریشة آرامی ، به معنای مطالعه و تعلیم است ، البته بنا بر کاربردهای واژه ، بر معانی خاص دیگری نیز دلالت دارد ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ذیل مادّه ) . اما در کاربرد عام ، تلمود به مجموعه اثری اطلاق می شود که مشتمل بر دو بخش اصلی و عمده است : میشناه و گمارا . میشناه بدنة اصلی تلمود به شمار می آید و گمارا اثری تکمیلی است که به صورت تفسیر بر میشناه نگاشته شده است ؛ از همین رو در موارد بسیار، دورة تدوین گمارا را «دورة تلمودی » خوانده اند ( رجوع کنید به د. جودائیکا ، ذیل مادّه و «گمارا» ) .
میشناه مشتمل است بر مباحث و تفاسیر نسلهایی از علمای یهود ــ هر یک از نسلها نام خاصی دارند ــ که نگارش نهایی آن را کار یهودا هاـ ناسی ، در حدود 220 میلادی می دانند. میشناه متن شریعت شفاهی یهود است . این متن به عبری است و آیین نامة قانونی یهود به شمار می رود و کتاب درسی نظام حقوقی و الاهیاتی آنان است ( در بارة واژة میشناه و رئوس مباحث آن رجوع کنید به ادامة مقاله ) . بخش دوم ، گمارا ، علاوه بر توضیح متن میشناه ، مقدار فراوانی اطلاعات در موضوعات مختلف دارد که در یک تقسیم بندی کلی عبارت اند از مباحث حقوقی و شرایع ( به عبری هلاخا ) ، و روایات شفاهی غیرشرعی مشتمل بر مطالب ادبی و قصص ( به عبری آگاده ) . گفتنی است مطالعة میشناه و نگارش گمارا که حدوداً سه قرن و اندی طول کشیده در دو مرکز مستقل ، در فلسطین و بابِل ، صورت گرفته که در نتیجه دو تلمود اورشلیمی و بابلی پدید آمده است ( رجوع کنید به " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1ـ2؛ د. جودائیکا ، ذیل مادّه ) .
از نظر یهود، مجموعة میشناه و گمارا ، در مقام مجموعة مکتوب شریعت شفاهی یهود، اهمیت و ارزشی خاص دارد، به گونه ای که عنوان «تورات شفاهی » در مقابل «تورات مکتوب » بدان داده اند. به اعتقاد آنها، در طور سینا هم زمان با وحی «تورات مکتوب » بر موسی ، که مراد پنج سفر اول عهد قدیم است ، تورات شفاهی نیز بر وی نازل شده است . با این تفاوت که انتقال «تورات شفاهی » به طریقی دیگر یعنی سینه به سینه و به صورت محفوظات بوده و با وجود این از نظر اهمیت همسان با «تورات مکتوب » است . شاید در مقایسه ای بهتر بتوان دیدگاه یهودیان را در بارة این دو تورات روشن ساخت ، به این ترتیب که جایگاه این دو تورات با تصور مسیحیان از عهد قدیم و عهد جدید قابل تطبیق است :
( میشناه و تفاسیر و تکمله های آن ) تورات شفاهی = عهد جدید
( متون مقدّس عبری ) تورات مکتوب =عهد قدیم
( " دایرة المعارف دین " ، ج 9، ص 560 ) .
بدیهی که است تاریخ تدوین دو بخش اصلی تلمود و روند طولانی گردآوری آنها در تبیین کیفیت و کمیت و نیز چگونگی متن و محتوای آن مؤثر بوده است . در جریان تخریب معبد دوم اورشلیم در سال هفتاد میلادی به دست رومیان ــ که پراکندگی قوم یهود را در جهان در پی داشت ــ یکی از کاهنان بزرگ بنی اسرائیل * به نام یوحنان بن زکای از دست لشکر روم گریخت و مدرسه ای در شهر یبنه بنا کرد. این دارالتعلیم را به عبری میدراش / مدراش می گویند. پس از آن تأسیس این گونه مدارس در میان یهود تبدیل به سنّتی پایدار شد. این ربّی حیات ادبی قوم خود را با تنظیم و تدوین شرایع و اصول آیین موسوی بقا و ثبات بخشید. پس از وی ، شاگردانش و چندین نسل از علمای یهود در میدراشهای گوناگون به جمع آوری و نگارش اخبار و روایات اسرائیلی ، تواریخ ایام ، تقویم سالانة یهود و به طور کلی اصول و قواعد ملت یهودپرداختند. اینان دست به جمع آوری مواد و مطالبی زدند که متعلق به ششصد سال پیش از میلاد، تقریباً از دورة تبعید بابلی ( 586 ـ 538 ق م ) تا قرن دوم میلادی بود. در حدود 220 میلادی کار گردآوری و نگارش میشناه به پایان رسید. در آن دوره ، قوانین و شرایع عصر موسی اغلب قدیمی شده بود و برآورندة نیازهای مردم نبود، اما میشناه بزودی جایگاهی مهم یافت و در اجرای شعائر دینی راهنمای جدید یهودیان گردید ( " تلمود بابلی " ، پیشگفتار هرتس ، ص 1؛ نیز رجوع کنید به مادیمن ، ص 43ـ 48 ) .
میشناه از ریشة فعل عبری Shanah به معنای تکرار کردن ( و متأثر از واژة عبری tanna ) است ، اما معنای آموزش نیز یافته و به طور خاص برای مطالعة «تورات شفاهی » به کار می رود. با توجه به معنای لغوی میشناه ( تکرار ) ، آن را «مَثْناة » یعنی نسخة دوم تورات نیز خوانده ان . . .