تلمسانی سلیمان بن علی

[ویکی نور] «تِلمِسانی، ابوربیع سلیمان بن علی کومّی»، ملقب به عفیف الدین، شاعر، ادیب و عارف سده 7ق می باشد. اصل او از قبیله کومّیه در مراکش بود.
وی در تلمسان زاده شد و با بنی زیّان که از جانب فاطمیان بیش از سه سده بر مغرب اوسط (الجزایر کنونی) حکومت کردند، معاصر شد.
وی ظاهراً در جوانی به مصر رفت و به خدمت شیخ و استادش، محمد قونوی (د672ق) رسید و با عارف نامدار ابن سبعین (د669ق) دیدار کرد. ابن سبعین جدّ مادری او بود و گویند که در این دیدار، عفیف را از شیخش قونوی نیز برتر شمرد.
تلمسانی ظاهراً از طریق قونوی با عرفان ابن عربی (د638ق) نیز آشنا شد. چه، او به اعتقاد صفدی در گفتار و کردار شیوه ابن عربی را اختیار کرده بود.
وی آن گاه در خانقاه سعید السعدای قاهره اقامت گزید و با شمس الدین ایکی، شیخ الشیوخ آنجا، ارتباط یافت. او در قاهره در 661ق1263/م صاحب فرزندی به نام شمس الدین محمد شد.
در منابع، به سفر وی به آسیای صغیر (روم) نیز اشاره شده است. گویند که وی در روم 40 نوبت و هر بار 40 روز خلوت گزید، اما ذهبی این روایت را مبالغه آمیز می خواند.