تلقیح ازمایشگاهی

دانشنامه آزاد فارسی

تلقیح آزمایشگاهی. تلقیح آزمایشگاهی (in vitro fertilization (IVF))
ایجاد شرایط پیوند تخمک و اسپرم در آزمایشگاه برای تشکیل جنین. جنین ها (در وضعیت دو تا هشت ـ سلولی که تخمک بارور شده نامیده می شوند) را از طریق سردکردن تا درجه حرارت هوای مایع نگهداری می کنند (انجماد در دمای بسیار پایین) تا زمانی که در درون رحم مادر نازا قرار داده شوند (تلقیح مصنوعی پیشرفته). نخستین کودکی که بدین شیوه به وجود آمد در ۱۹۷۸ در انگلیس متولد شد. در مواردی که لوله های رحم مسدود باشند، تلقیح را می توان از طریق کشت درون ـ واژنی انجام داد که در آن تخمک و اسپرم را (در لوله ای پلاستیکی) در واژن مادر کشت می دهند و سپس از طریق عمل جراحی به درون رحم مادر منتقل می کنند. پیشرفت های اخیر در شیوۀ آزمایشگاهی شامل تولد کودکی از جنین منجمد (استرالیا، ۱۹۸۴) و تخمک منجمد (استرالیا، ۱۹۸۶) بوده است. پیشگامان این حوزه، دکتر رابرت ادواردز و دکتر پاتریک استپتو، پزشکان انگلیسی، بوده اند. تاکنون میزان موفقیت نسبتاً پایین بوده، تنها ۲۰ـ۱۵ درصد تلقیح های آزمایشگاهی منجر به تولد کودک زنده شده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس