تلسکوپ فضایی اسپیتزر ( SST اس اس تی ) یک تلسکوپ فضایی در آغاز ( SIRTF اس آی آرتی اف ) در طول موج مادون قرمز بود. این چهارمین و آخرین مرحله از پروژهٔ تلسکوپ های بزرگ فضایی ناسا بود. تلسکوپ پروژهٔ ۸۰۰ میلیون دلاری[ ۴] اسپیتزر در دوشنبه ۲۵ اوت ۲۰۰۳ در ۱:۳۵:۳۹ ( EDT ) از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال با موشک دلتا ۲ ۷۹۲۰H ELV rocket پرتاب شد.
قطر آینه اصلی اسپیتزر ۸۵ سانتیمتر است، f/۱۲ ( به معنی فاصله کانونی ۱۲ برابر قطر آینه است ) و از برلیم ساخته شده است و تا ۵٫۵ کلوین سرد شده است. تلسکوپ برای دوسال و نیم کار در دمای منفی ۲۶۸ درجه سانتی گراد طراحی شده بود. اما تانک هلیم مایع آن توانست بیش از ۵ سال عمر کند و سرانجام در بهار سال ۲۰۰۹ از کار افتاد. اما پژوهشگران آزمایشگاه پیش رانش جت ( JPL ) در دانشگاه کلتک که اتاق فرمان اسپیتزر در آنجا قرار دارد، توانستند با تغییر در ساختار پروژه همچنان از دستگاه های تصویربرداری فروسرخ ( IRAC ) اسپیتزر استفاده کنند. به این ترتیب اسپیتزر وارد فاز جدیدی از مأموریت خود شد که Spitzer Warm Mission نام دارد. در این فاز گرم، دمای تلسکوپ منفی ۲۴۳ درجه سانتی گراد بود. از آن زمان تا بیش از ۱۰ سال بعد، اسپیتزر توانست نقش مهمی در کشف سیاره های فراخورشیدی داشته باشد.
مداری که اسپیتزر دنبال می کند مدار معمول مدار زمین مرکزی[ ۵] نیست بلکه یک مدار خورشید مرکزی[ ۶] است و در نتیجه این تلسکوپ سالانه ۰٫۱ واحد نجومی از زمین دور می شود.
تیمی از ستاره شناسان تا سال ۲۰۱۰، با مسّاحی وسیع آسمان، موسوم به «نقشه برداری گستردهٔ فروسرخ فراکهکشانی اسپیتزر» ( SWIRE ) ، بخش پهناوری از آسمان را که شاید بتوان با ۲۵۰ قرص ماه کامل آن را پوشاند، رصد کرد. در این رصد کهکشان های بسیار باستانی از جمله یک خوشه کهکشانی به نام CLG J02182 - 05102 کشف شدند. [ ۷]
سرانجام تلسکوپ فضایی اسپیتزر در ۳۰ ژانویه ۲۰۲۰ ری استارت شد و در حالت Safe Mode بالا آمد و برای همیشه ارتباطش با مرکز زمینی قطع شد.
اسپیتز، قرار بود با شاتل فضایی به فضا پرتاب شود. برای همین ابتدا اسمش «تجهیزات رصدخانه ای زیرسرخ شاتل» بود. اما در دهه ۱۹۹۰ معلوم شد که با توجه به تجهیزات و آشکارسازهای این تلسکوپ و مداری که باید در آن قرار بگیرد و همین طور وزن کمتر آن، موشک های سری دلتا، گزینه بهتری برای پرتاب آن است. برای همین ابتدا لغت شاتل در اسم آن، جایش را به فضا داد. سپس اسمش به «اسپیتزر» تغییر پیدا کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقطر آینه اصلی اسپیتزر ۸۵ سانتیمتر است، f/۱۲ ( به معنی فاصله کانونی ۱۲ برابر قطر آینه است ) و از برلیم ساخته شده است و تا ۵٫۵ کلوین سرد شده است. تلسکوپ برای دوسال و نیم کار در دمای منفی ۲۶۸ درجه سانتی گراد طراحی شده بود. اما تانک هلیم مایع آن توانست بیش از ۵ سال عمر کند و سرانجام در بهار سال ۲۰۰۹ از کار افتاد. اما پژوهشگران آزمایشگاه پیش رانش جت ( JPL ) در دانشگاه کلتک که اتاق فرمان اسپیتزر در آنجا قرار دارد، توانستند با تغییر در ساختار پروژه همچنان از دستگاه های تصویربرداری فروسرخ ( IRAC ) اسپیتزر استفاده کنند. به این ترتیب اسپیتزر وارد فاز جدیدی از مأموریت خود شد که Spitzer Warm Mission نام دارد. در این فاز گرم، دمای تلسکوپ منفی ۲۴۳ درجه سانتی گراد بود. از آن زمان تا بیش از ۱۰ سال بعد، اسپیتزر توانست نقش مهمی در کشف سیاره های فراخورشیدی داشته باشد.
مداری که اسپیتزر دنبال می کند مدار معمول مدار زمین مرکزی[ ۵] نیست بلکه یک مدار خورشید مرکزی[ ۶] است و در نتیجه این تلسکوپ سالانه ۰٫۱ واحد نجومی از زمین دور می شود.
تیمی از ستاره شناسان تا سال ۲۰۱۰، با مسّاحی وسیع آسمان، موسوم به «نقشه برداری گستردهٔ فروسرخ فراکهکشانی اسپیتزر» ( SWIRE ) ، بخش پهناوری از آسمان را که شاید بتوان با ۲۵۰ قرص ماه کامل آن را پوشاند، رصد کرد. در این رصد کهکشان های بسیار باستانی از جمله یک خوشه کهکشانی به نام CLG J02182 - 05102 کشف شدند. [ ۷]
سرانجام تلسکوپ فضایی اسپیتزر در ۳۰ ژانویه ۲۰۲۰ ری استارت شد و در حالت Safe Mode بالا آمد و برای همیشه ارتباطش با مرکز زمینی قطع شد.
اسپیتز، قرار بود با شاتل فضایی به فضا پرتاب شود. برای همین ابتدا اسمش «تجهیزات رصدخانه ای زیرسرخ شاتل» بود. اما در دهه ۱۹۹۰ معلوم شد که با توجه به تجهیزات و آشکارسازهای این تلسکوپ و مداری که باید در آن قرار بگیرد و همین طور وزن کمتر آن، موشک های سری دلتا، گزینه بهتری برای پرتاب آن است. برای همین ابتدا لغت شاتل در اسم آن، جایش را به فضا داد. سپس اسمش به «اسپیتزر» تغییر پیدا کرد.
wiki: تلسکوپ فضایی اسپیتزر