تقیه مسلمان از مسلمان

[ویکی فقه] تقیه، یعنی مخفی کردن حق از دیگران و یا اظهار خلاف آن، برای در امان ماندن از شرّ دشمنان و یا به جهت مصلحتی که ارزشش بیشتر از اظهار حق باشد.خواستگاه اصلی تقیه و مهمترین دلیل بر مشروعیت آن، بعد از آیات و روایات حکم عقل و سیره عملی عقلای عالم اعم از مسلمان و غیر مسلمان است.برخی تقیه مسلمان از کافر را پذیرفته اند اما تقیه مسلمان از مسلمان را جایز نمی دانند؛ موافقین پاسخ داده اند که تمام ادله مشروعیت تقیه شامل این فرع هم هست. قابل ذکر است که همه مذاهب اسلامی نیز در این مساله فتوی داده اند که فرقی میان تقیه مسلمان از کافر و تقیه مسلمان از مسلمان ظالم نیست.
علمای اهل سنت به جواز تقیه تصریح و در عمل نیز به آن پایبند بوده اند؛ اما برخی اشکال کرده اند که اصل مشروعیت تقیه را ما نیز قبول داریم؛ زیرا نص صریح قرآن آن را ثابت می کند؛ اما آنچه از این آیات ثابت می شود، تقیه مسلمان از کافر است نه تقیه مسلمان از مسلمان.
دیدگاه عقل
از دیدگاه عقل هیچ فرقی بین تقیه از کافر و تقیه از مسلمانی که به دیگران ظلم می کند نیست؛ زیرا معیار مشروعیت تقیه در هر دو موجود و در هر دو صورت اگر دین، جان، مال، آبروی انسان و... در خطر باشد، عقل حکم می کند که به صورت موقت دست از اظهار عقیده بردارد. قضیه اهم و مهم که یک قضیه پذیرفته شده در میان عقلا است، فرقی میان این دو مورد نمی گذارد.
عمومیت ادله قرآن
ادله قرآن بر مشروعیت تقیه نیز عام است و اختصاص به تقیه از کفار ندارد؛ خصوصاً آیه اول «اِلاَّ اَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً»
آل عمران/سوره۳، آیه۲۸.
...