تقیا

لغت نامه دهخدا

تقیا. [ ت َ ] ( اِخ ) از شعرا و علمای ایران و از اهالی شوشتر است و به هندوستان رفت و مورد توجه اکبرشاه قرار گرفت و در دوره حکومت جهانگیر شاه بمسند صدارت رسید و بسال 1020 هَ. ق. درگذشت. این بیت از اوست :
من بنده این رسم که در چارسوی عشق
با هرکه نه غارت زده سودا ننمایند.
( از قاموس الاعلام ترکی ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] معنی تَقِیّاً: پرهیزگار
ریشه کلمه:
وقی (۲۵۸ بار)
wikialkb: تَقِیّا

پیشنهاد کاربران

بپرس