( تقضیة ) تقضیة.[ ت َ ی َ ] ( ع مص ) تمام برآوردن حاجت. ( تاج المصادر بیهقی ). حاجت تمام بگزاردن. ( زوزنی ). رسیدن بحاجت کسی و روا کردن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء )( از اقرب الموارد ). || قاضی فرا کردن. ( تاج المصادر بیهقی ). قاضی گردانیدن سلطان کسی را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || قضی بینهم المنایا؛ ای انفذها. ( منتهی الارب ). فرستادن در میان ایشان مرگ را. ( ناظم الاطباء ). || امضاء امری. ( از اقرب الموارد ).
