تقسیمات اداری ژاپن

ادارهٔ امور دیوانی در ژاپن در سه سطح انجام می گیرد: ملی، استانی، و شهری. از ۴۷ استان ژاپن، ۶ استان به واحدهای کوچک تر زیراستانی تقسیم شده اند تا خدمت رسانی به مناطق پهناور یا دورافتاده تسهیل شود. واحدهای شهری ( شهرها، شهرک ها، و روستاها ) کوچک ترین واحدهای تقسیمات کشوری در ژاپن هستند. بیست شهر بزرگ ژاپن، بجز توکیو، عنوان «شهر برگزیده» را دارند و هر یک به مناطقی تقسیم شده اند.
بالاترین سطح تقسیمات کشوری در ژاپن استان ها هستند. از ۴۷ استان ژاپن، ۴۳ تای آن ها «استان تام» ( 県 ken ) هستند و ۲ تایشان «استان مدنی» ( 府 fu، اوساکا و کیوتو ) ، یکی «حوزه» ( 道 dō، هوکایدو ) ، و آخری «کلانشهر» ( 都 to، توکیو ) . با وجود اختلاف در اصطلاحات به کار رفته، همگی در عمل یکسانند و کارکرد مشابهی دارند.
استان تام ( 県 ken ) معمول ترین نوع واحد استانی هستند و تعدادشان ۴۳ تاست.
پس از انحلال توکیوسیتی در ۱۹۴۳، از توکیو با عنوان کلانشهر ( 都 to ) یاد می شود. توکیوفو ( Tōkyō - fu، استان توکیو ) به توکیوتو ( Tōkyō - to؛ کلانشهر توکیو ) ارتقا یافت و هر یک از مناطق سابق توکیوسیتی به مناطق ویژه ارتقا یافتند.
عنوان رسمی استان های کیوتو و اوساکا، استان مدنی ( 府 fu ) است.
از هوکایدو با عنوان حوزه ( 道 dō ) یاد می شود. این اصطلاح سابقاً به مناطقی از ژاپن گفته می شد که خود از چند ولایت تشکیل شده بودند.
تنها دو نوع واحد زیراستانی در ژاپن موجود است: زیراستان و شهرستان.
زیراستان ( 支庁 shichō ) نوعی واحد خودگردان در ژاپن است که متولی امور محلی که اهمیت استانی ندارند می باشد.
شهرستان ( 郡 gun ) ( به انگلیسی: district ) در ژاپن واحدی است که عملاً از ۱۸۷۸ تا ۱۹۲۱ مورد استفاده قرار می گرفت و تقریباً مثل شهرستان های چین یا آمریکا بود. در دههٔ ۱۹۲۰ اختیارات امور از فرمانداری شهرستان ها به شهرداری شهرک ها و روستاها منتقل شد. امروزه از نام شهرستان ها عمدتاً برای آدرس های پستی و تعیین حوزه های انتخابیه استفاده می شود و جز از این ها کاربرد دیگری ندارند.
واحدهای شهری در سه زمره قرار می گیرند: شهر، شهرک، و روستا. شهرها خود انواع مختلفی دارند. مناطق ویژهٔ کلانشهر توکیو نیز هر یک عملاً شهری جداگانه محسوب می شوند. در ژاپن، برخلاف ایران، شهرها و شهرک ها و روستا به عنوان نقطهٔ جمعیتی در نظر گرفته نمی شوند. مثلاً روستاها عملاً به شکل دهستان هستند یعنی متمرکز نیستند و مجموعه ای از اقامت گاه های پراکنده در یک محدودهٔ مشخص با وسعت قابل توجه هستند. تفاوت اصلی شهر با شهرک در جمعیت ساکنان است و تفاوت اصلی این دو با روستا در شغل ساکنان است.