تقاوه. [ ت َ وُ ] ( ع مص ) باهم بانگ کردن تا همدیگر را شناسند. یقال : هما یتقاوهان ؛ یعنی باهم آواز میدهند تا شناسند یکدیگر را، گویا به آوازی بانگ میکنند که آن ، میان آنها نشان است معرفت را. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
