تفنگ اتوماتیک برونینگ

تفنگ اتوماتیک برونینگ ( به انگلیسی: Browning Automatic Rifle ) نوعی مسلسل سبک و تفنگ اتوماتیک آمریکایی است که در طول قرن بیستم مورد استفاده نیروهای مسلح این کشور و بسیاری از کشورهای دیگر دنیا قرار داشت. جان برونینگ طراح سلاح آمریکایی مخترع تفنگ اتوماتیک برونینگ است. وی این سلاح را در سال ۱۹۱۷ طراحی کرد. برونینگ یک سال بعد به طور رسمی وارد ارتش آمریکا شد و در اواخر جنگ جهانی اول از آن استفاده شد. این تفنگ اتوماتیک که مدل اصلی آن با نام ام۱۹۱۸ شناخته می شود، از فشنگ ۰۶ - . ۳۰ اسپرینگفیلد ( ۷٫۶۲x۶۳ م م ) استفاده می کرد که فشنگ تفنگ ام۱۹۰۳ اسپرینگفیلد سلاح سازمانی آمریکا در آن دوران بود. مدل های صادراتی این تفنگ با فشنگ های دیگری هم ساخته شدند و پس از پایان جنگ جهانی دوم هم تعدادی از آن ها به فشنگ ۷٫۶۲x۵۱ م م فشنگ استاندارد ناتو تغییر کالیبر دادند.
برونینگ در کارخانه اسلحه سازی کلت تولید می شد و در دوران جنگ جهانی دوم کارخانه های مارلین راکول و وینچستر هم به تولید آن اقدام کردند. وقتی جان برونینگ حق امتیاز تولید این سلاح را به فابریک ناسیونال واگذار کرد کشورهای اروپایی همچون بلژیک، لهستان و سوئد نیز این این سلاح را در نیروهای خود به کار گرفتند.
آخرین مدل آمریکایی این سلاح ام۱۹۱۸آ۲ نام داشت که در جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار گرفت. این سلاح تا سال ۱۹۳۸ به عنوان سلاح استاندارد در نیامده بود و در این سال بود که به عنوان مسلسل سبک در اختیار جوخه های پیاده نظام قرار داده شد. آمریکایی ها در جنگ کره و در اوایل جنگ ویتنام هم از این سلاح استفاده کردند. با انتخاب فشنگ ۷٫۶۲x۵۱ م م به عنوان فشنگ استاندارد ناتو تلاش هایی برای تغییر کالیبر این سلاح به فشنگ جدید صورت گرفت اما طرح کلی این سلاح برای این تغییر مناسب نبود. این عامل و همینطور ورود سلاح هایی چون مسلسل چندمنظوره ام۶۰ که می توانست نقش یک مسلسل سبک را هم ایفا کند و تفنگ های اتوماتیکی چون ای آر - ۱۵ و ام۱۶ باعث شد تا برونینگ در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به تدریج از ارتش آمریکا کنار گذاشته شود و تا سال ۱۹۸۲ که مسلسل سبک اف ان مینیمی با نام آمریکایی ام۲۴۹ جای آن را گرفت ارتش آمریکا از سلاحی که اختصاصاً به عنوان تفنگ اتوماتیک جوخه طراحی شده باشد، بی بهره بود.
فلسفهٔ طراحی تفنگ اتوماتیک برونینگ این بود که نیروهای پیاده نظام سلاح اتوماتیکی در اختیار داشته باشند که بتوانند وقتی در حال حرکت به سمت مواضع دشمن هستند آن را از روی شانه یا زیر بغل خود به حالت رگبار شلیک کنند و به این ترتیب هر جوخه پیاده نظام از قدرت آتش متحرک برخوردار شود. وجود چنین سلاحی در آن دوران ضروری به نظر می رسید با توجه به اینکه در آن دوران تفنگ ها به صورت گلنگدنی طراحی می شدند و مسلسل های استاندارد هم بسیار سنگین بوده و شلیک آن ها از روی دست بسیار دشوار بود.