تفضل داشتن. [ ت َ ف َض ْ ض ُ ت َ ] ( مص مرکب ) فزونی داشتن. ( ناظم الاطباء ). || نیکویی داشتن. لطف و احسان و خاطرنوازی داشتن در حق کسی : منت پذیر او نه منم در زمین پارس در حق کیست آنکه ندارد تفضلی.سعدی.
