[ویکی نور] تفسیر قرآنی و زبان عرفانی. تفسیر قرآنی و زبان عرفانی اثر پل نویا، شرق شناس مشهور فرانسوی است که توسط آقای اسماعیل سعادت به فارسی ترجمه شده است.عنوان فرعی این کتاب یعنی «تحقیق جدید در باب اصطلاحات تصوف اسلامی» نشان می دهد این کتاب دنبالۀ تحقیقاتی است که پیش از وی در زمینۀ مصطلحات تصوف صورت گرفته است.
چنانکه خود نویسنده هم در مقدمه می گوید، این کتاب مکمّل آثار قبل از آنست.این کتاب دربر دارندۀ یک مقدمه و پنج فصل است.نویا در مقدمه نخست به سخن بعضی از منتقدان پاسخ می دهد که صوفی را مترادف با خیال پرداز می دانند و سپس به مسألۀ زبان صوفیانه می پردازد و آن را زبان تجربۀ عرفانی می داند.او برای بررسی زبان عرفانی به قرآن روی می کند که فراهم آورندۀ عناصر بنیادین ادراک دینی برای اذهان مسلمانان است.او زبان عرفانی را به دو نوع زبان متمایز،زبان «عبارت» و زبان «اشارت» تقسیم می کند و می گوید بررسی دربارۀ این زبان را باید از قرآن آغاز کرد.او به جای اینکه پاسخ سؤال خود را مستقیما در قرآن بجوید آن را از امتی که قرآن می خواند جویا می شود و به بررسی قدیم ترین تفسیرهای قرآن می پردازد و در میان قدیم ترین تفسیرهای قرآن، تفسیر مقاتل را موضوع نخستین فصل کتاب خود می سازد.
سپس به مقایسۀ میان مقاتل و حکیم ترمذی، که هردو کتابی دربارۀ وجوه مختلف واژگان قرآنی نوشته اند،دست می زند.در ادامه با بررسی تفسیر منسوب به امام جعفر صادق علیه السلام آن را نشانۀ آغاز تکوّن زبان عرفانی می داند.نویا تفسیر مبتنی بر تجربه را که شقیق بلخی و خرّاز نمایندگان آن هستند مورد بحث قرار می دهد و سرانجام نشان می دهد که چگونه در کنار اصطلاحات،زبانی مجازی،یعنی زبان استعاره و نماد، رشد می کند و آن نیز ریشه در قرآن دارد.
فی الجمله، تحقیق پل نویا در این کتاب ما را از طرحهای اولیۀ تفسیر که هنوز در جستجوی هویت خود بود به تدریج به نوع کاملی از زبان عرفانی رهنمون می شود که در طی چهار قرن، که می توان تصوّف آن را «تصوف کلاسیک» نامید نشو و نما یافته است.
پل نویا در سال 1925 میلادی زاده شد.اصلا از مردم عمادیّه، واقع در منتهی الیه شمال عراق، به شمار می رود.از جهت تولد به اقلیت مسیحی معروف به «آسوری» سریانی زبان تعلق دارد.نویا در موصل نزد دومینیکیان رفته، بعد در لبنان رسوعی شده و سپس به فرانسه مهاجرت کرده است.وی شاگرد ماسینیون و کربن بوده و در سال 1980 میلادی وفات کرده است.
چنانکه خود نویسنده هم در مقدمه می گوید، این کتاب مکمّل آثار قبل از آنست.این کتاب دربر دارندۀ یک مقدمه و پنج فصل است.نویا در مقدمه نخست به سخن بعضی از منتقدان پاسخ می دهد که صوفی را مترادف با خیال پرداز می دانند و سپس به مسألۀ زبان صوفیانه می پردازد و آن را زبان تجربۀ عرفانی می داند.او برای بررسی زبان عرفانی به قرآن روی می کند که فراهم آورندۀ عناصر بنیادین ادراک دینی برای اذهان مسلمانان است.او زبان عرفانی را به دو نوع زبان متمایز،زبان «عبارت» و زبان «اشارت» تقسیم می کند و می گوید بررسی دربارۀ این زبان را باید از قرآن آغاز کرد.او به جای اینکه پاسخ سؤال خود را مستقیما در قرآن بجوید آن را از امتی که قرآن می خواند جویا می شود و به بررسی قدیم ترین تفسیرهای قرآن می پردازد و در میان قدیم ترین تفسیرهای قرآن، تفسیر مقاتل را موضوع نخستین فصل کتاب خود می سازد.
سپس به مقایسۀ میان مقاتل و حکیم ترمذی، که هردو کتابی دربارۀ وجوه مختلف واژگان قرآنی نوشته اند،دست می زند.در ادامه با بررسی تفسیر منسوب به امام جعفر صادق علیه السلام آن را نشانۀ آغاز تکوّن زبان عرفانی می داند.نویا تفسیر مبتنی بر تجربه را که شقیق بلخی و خرّاز نمایندگان آن هستند مورد بحث قرار می دهد و سرانجام نشان می دهد که چگونه در کنار اصطلاحات،زبانی مجازی،یعنی زبان استعاره و نماد، رشد می کند و آن نیز ریشه در قرآن دارد.
فی الجمله، تحقیق پل نویا در این کتاب ما را از طرحهای اولیۀ تفسیر که هنوز در جستجوی هویت خود بود به تدریج به نوع کاملی از زبان عرفانی رهنمون می شود که در طی چهار قرن، که می توان تصوّف آن را «تصوف کلاسیک» نامید نشو و نما یافته است.
پل نویا در سال 1925 میلادی زاده شد.اصلا از مردم عمادیّه، واقع در منتهی الیه شمال عراق، به شمار می رود.از جهت تولد به اقلیت مسیحی معروف به «آسوری» سریانی زبان تعلق دارد.نویا در موصل نزد دومینیکیان رفته، بعد در لبنان رسوعی شده و سپس به فرانسه مهاجرت کرده است.وی شاگرد ماسینیون و کربن بوده و در سال 1980 میلادی وفات کرده است.
wikinoor: تفسیر_قرآنی_و_زبان_عرفانی