تفسیر طنطاوی

[ویکی فقه] تفسیر طَنطاوی، کتابی در تفسیر قرآن کریم، نوشته طنطاویِ جوهری، مفسر و عالم دینی سده های سیزدهم و چهاردهم می باشد.
نام کتاب، الجواهر فی تفسیرالقرآن الکریم است و به نام مؤلف آن شهرت دارد.

روش تفسیری طنطاوی
این تفسیر به شیوه ترتیبی است و تن ها دوره کامل تفسیری با گرایش به علوم تجربی به شمار می آید.
طنطاوی برای تفسیر سوره های بلند قرآن، آیات را با توجه به پیوستگی موضوع به دسته های متعددی با اندازه های متفاوت تقسیم می کند. او در تفسیر هر سوره، پیش از همه به بسمله توجه دارد و هر بسمله را مختص به همان سوره می داند و آن را با توجه به مضمون سوره تفسیر می کند. او به مضامین اصلی هر سوره نیز توجه دارد و عموماً پیش از تفسیر آیات، این مضامین را بتفصیل یا به اختصار مطرح می کند. وی همچنین پیوند هر سوره را با سوره پیشین و هر دسته آیات از یک سوره را با دسته بعد بیان می کند. اهتمام به این دو موضوع از شاخص های تفاسیر دوره جدید است که توجه به آن در نتیجه نقادی های مستشرقان، مبنی بر عدم انسجام آیات، بوده و طنطاوی از اولین مفسران این دوره است که به این موضوعات پرداخته است.
در تفسیر آیات، ابتدا توضیح مختصری با عنوان التفسیر اللفظی می آید؛ گاه تفسیر به همین توضیح محدود است. در مواردی نیز، پس از آن، نکته ها و نتیجه گیری ها و توضیحات مفصّل تری با عناوین مختلف ذکر می شود.
مؤلف، مطالب گوناگون را دسته بندی می کند و تأملاتش را در باره آیات ذیل عناوین کلی و فرعی از قبیل درّ، زمرّد، یاقوت، زبرجد و جوهره می آورد و موضوعات متفرقه دیگر را با عناوینی چون لطیفه و حکایت مطرح می کند.

بحثهای لغوی در تفسیر طنطاوی
طنطاوی به بحثهای لغوی، از جمله اشتقاق و کاربرد تاریخی یا کاربردهای گوناگون، نمی پردازد و با یک کلمه یا جمله، لغت را تعریف می کند و در هیچ مورد به کتب لغت استناد نمی کند.

اختلاف قرائت هادر تفسیر طنطاوی
...