رجوع شود به:المیزان فی تفسیرالقرآن
wikijoo: تفسیر_المیزان
تفسیر المیزان
دانشنامه آزاد فارسی
پیشنهاد کاربران
المیزان فی تفسیر القرآن که بیشتر به تفسیر المیزان شهرت دارد از جامع ترین و مفصل ترین تفاسیر شیعی قرآن به زبان عربی است که در قرن چهاردهم هجری به قلم سید محمدحسین طباطبایی ( ۱۲۸۱–۱۳۶۰ ه. ش ) نگاشته شده است.
... [مشاهده متن کامل]
سید محمدحسین طباطبایی فیلسوف، حکیم متأله و مفسر قرآن در سال ۱۲۸۱ هـ. ش ( ۲۹ ذی القعده ۱۳۲۱ ه. ق ) در روستای شادباد از توابع تبریز به دنیا آمد. در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و همراه با برادر کوچکترش محمد حسن الهی طباطبایی در مکتب خانه به فراگیری علوم مقدماتی پرداخت. در سال ۱۳۰۴ برای تکمیل تحصیلات رهسپار نجف می شود و نزد علمای بزرگی همچون محمدحسین غروی اصفهانی ( مشهور به کمپانی ) ، محمد حسین نائینی، حجت کوه کمری، حسین بادکوبه ای، ابوالقاسم خوانساری و سید علی قاضی به تلمذ می پردازد. ( به اذعان علامه طباطبایی، علی قاضی بر روحیه و مشی وی در زندگی تأثیر بسیار عمیقی داشته است ) . پس از نیل به مقام اجتهاد، در سال ۱۳۱۴ به سبب اختلال در وضع معاش به زادگاه خویش، تبریز بازمی گردد و بعد از مدتی به سال ۱۳۲۵ به قم مهاجرت می کند. طباطبایی از این زمان تا پایان حیات خود، ضمن تدریس دروس فلسفه و تفسیر در حوزه علمیه قم، به کار نگارش تفسیر المیزان می پردازد و آن را پس از نزدیک به بیست سال، در لیلةالقدر ۲۳ رمضان سال ۱۳۵۰ ه. ش به انجام می رساند.
وی در روز ۲۴ آبان ماه ۱۳۶۰ ه. ش درگذشت و در مسجد بالاسر حرم معصومه دفن شد. غیر از تفسیر المیزان، از دیگر آثار وی می توان به «اصول فلسفه و روش رئالیسم»، «بدایة الحکمة»، «نهایة الحکمة» و «شیعه در اسلام» اشاره کرد.
اساس کار تفسیر المیزان، به حکم «إن القرآن یفسر بعضه بعضاً»، بر قاعدهٔ «تفسیر قرآن به قرآن» است. بدین معنا که معیار اول برای تفسیر قرآن، خود قرآن است؛ در جایی که آیات محکم قرآنی می تواند دیگر آیات دشوار و متشابه را تفسیر و تبیین نماید، اسباب نزول، آراء مفسران و روایات منقول در درجهٔ دوم اعتبار قرار می گیرد. علامه طباطبایی معتقد است، وقتی قرآن مدعی است که «تبیاناً لکل شیء» ( روشنگر هر چیز ) است، چطور ممکن است برای بیان مقاصد خود محتاج به غیر خود باشد. هیچ مطلب مبهمی در قرآن وجود ندارد تا مجبور باشیم قرآن را به کمک غیر قرآن بشناسیم؛ بلکه قرآن را باید به خود قرآن شناخت همان گونه که نور را باید با نور دید. علامه طباطبایی در بخشی از مقدمهٔ المیزان می نویسد:
... [مشاهده متن کامل]
سید محمدحسین طباطبایی فیلسوف، حکیم متأله و مفسر قرآن در سال ۱۲۸۱ هـ. ش ( ۲۹ ذی القعده ۱۳۲۱ ه. ق ) در روستای شادباد از توابع تبریز به دنیا آمد. در کودکی پدر و مادر خود را از دست داد و همراه با برادر کوچکترش محمد حسن الهی طباطبایی در مکتب خانه به فراگیری علوم مقدماتی پرداخت. در سال ۱۳۰۴ برای تکمیل تحصیلات رهسپار نجف می شود و نزد علمای بزرگی همچون محمدحسین غروی اصفهانی ( مشهور به کمپانی ) ، محمد حسین نائینی، حجت کوه کمری، حسین بادکوبه ای، ابوالقاسم خوانساری و سید علی قاضی به تلمذ می پردازد. ( به اذعان علامه طباطبایی، علی قاضی بر روحیه و مشی وی در زندگی تأثیر بسیار عمیقی داشته است ) . پس از نیل به مقام اجتهاد، در سال ۱۳۱۴ به سبب اختلال در وضع معاش به زادگاه خویش، تبریز بازمی گردد و بعد از مدتی به سال ۱۳۲۵ به قم مهاجرت می کند. طباطبایی از این زمان تا پایان حیات خود، ضمن تدریس دروس فلسفه و تفسیر در حوزه علمیه قم، به کار نگارش تفسیر المیزان می پردازد و آن را پس از نزدیک به بیست سال، در لیلةالقدر ۲۳ رمضان سال ۱۳۵۰ ه. ش به انجام می رساند.
وی در روز ۲۴ آبان ماه ۱۳۶۰ ه. ش درگذشت و در مسجد بالاسر حرم معصومه دفن شد. غیر از تفسیر المیزان، از دیگر آثار وی می توان به «اصول فلسفه و روش رئالیسم»، «بدایة الحکمة»، «نهایة الحکمة» و «شیعه در اسلام» اشاره کرد.
اساس کار تفسیر المیزان، به حکم «إن القرآن یفسر بعضه بعضاً»، بر قاعدهٔ «تفسیر قرآن به قرآن» است. بدین معنا که معیار اول برای تفسیر قرآن، خود قرآن است؛ در جایی که آیات محکم قرآنی می تواند دیگر آیات دشوار و متشابه را تفسیر و تبیین نماید، اسباب نزول، آراء مفسران و روایات منقول در درجهٔ دوم اعتبار قرار می گیرد. علامه طباطبایی معتقد است، وقتی قرآن مدعی است که «تبیاناً لکل شیء» ( روشنگر هر چیز ) است، چطور ممکن است برای بیان مقاصد خود محتاج به غیر خود باشد. هیچ مطلب مبهمی در قرآن وجود ندارد تا مجبور باشیم قرآن را به کمک غیر قرآن بشناسیم؛ بلکه قرآن را باید به خود قرآن شناخت همان گونه که نور را باید با نور دید. علامه طباطبایی در بخشی از مقدمهٔ المیزان می نویسد:
