تفسیر الامام العسکرى

[ویکی اهل البیت] محمد بن قاسم استرآبادی (م 260 ق).
مرحوم شیخ صدوق این تفسیر را از محمد بن قاسم جرجانی معروف به مفسر استرآبادی و او از ابویعقوب یوسف بن محمد بن زیاد و ابوالحسن علی بن محمد بن سیار و آنان از امام حسن عسکری علیه السلام روایت کرده اند.
استرآبادی، که شیخ صدوق از او روایت کرده، شخصیت جنجال برانگیزی است؛ برخی زبان به مدح او گشوده و به او اعتماد ورزیده اند و گروهی هم او را تکذیب کرده و جاعل دانسته اند و در نتیجه، تفسیر او را تفسیر جعلی و بی اساس دانسته اند.
آیت الله خوئی می نویسد: «محمد بن قاسم استرآبادی از مشایخ صدوق بوده است و صدوق خود این مطلب را در کتاب مشیخه باب تلبیه ذکر کرده و در کتاب فقیه جزء 2، ح 967 نیز یاد کرده است و نیز در عیون، جزء 1، باب 19 از او نام برده و برای او رضای الهی را خواسته است».
شیخ صدوق در کتاب های گوناگون روایی خود از وی به عناوین مختلف از جمله مفسر، خطیب و...، که هر یک بر بزرگداشت او دلالت می کنند، یاد کرده و در بسیاری موارد تعبیر «رضی الله عنه» و «رحمه الله» را در مورد وی بکار برده است.
ابن غضائری، از دانشمندان نیمه نخست قرن پنجم، در این باره می نویسد: «محمد بن قاسم استرآبادی، که ابوجعفر ابن بابویه از او روایت کرده است، ضعیف و دروغگو است. ابن بابویه تفسیری را از او روایت کرده است که او از دو شخص مجهول روایت کرده است:
یکی از آن دو به نام یوسف بن محمد بن زیاد و دیگری به نام محمد بن یسار شناخته می شوند. آن دو مرد تفسیر را از پدرانشان، از ابوالحسن ثالث روایت کرده اند و تفسیر از سهل دیباجی، از پدرش با آن مضامین ناپسندی که دارد جعل شده است».