[ویکی فقه] تغنی به قرآن. تلاوت قرآن با آهنگ و آواز و صوت نیکو را تغنی به قرآن گویند.
"تغنی" از ریشه غنا و به معنای نیکو گردانیدن صوت است. تغنّی از ریشه «غ - ن - ی» به معنای خواندن با صدای کشیده ، زیبا ، نازک و آواز طرب انگیز می باشد. این اصطلاح که غالباً به صورت «تغنی به قرآن» در متون مختلف دیده می شود، ریشه در دو روایت دارد که در آن ها پیامبر اکرم (ص) در تلاوت قرآن، به تغنی توصیه کرده است. این روایات اندکی پس از پیامبر (ص) باعث بروز جریان تلاوت آهنگین و اندکی بعد، تلاوت هنری قرآن کریم شده که تا به امروز محل تردید و یا تأیید دانشمندان اسلامی بوده است.تغنی از ریشۀ غِناء به معنای چیزی را به آواز خواندن یا آهنگین خواندن چیزی است. اما برخی نیز آن را از ریشۀ غَناء انگاشته، و «به وسیلۀ چیزی بی نیاز شدن» معنا کرده اند. به نظر می رسد دلیل گرایش اینان به چنین معنایی بیش از آن که جنبۀ لغت شناسانه داشته باشد، ریشه هایی اجتماعی و فرهنگی داشته است.تغنی به قرآن و تلاوت قرآن با صدای نیکو مرجّع است. برخی آن را به قرائت با صدای بلند و نیکو همراه با خشوع ، رقّت و اندوه تعریف کرده اند.
"تغنی" از ریشه غنا و به معنای نیکو گردانیدن صوت است. تغنّی از ریشه «غ - ن - ی» به معنای خواندن با صدای کشیده ، زیبا ، نازک و آواز طرب انگیز می باشد. این اصطلاح که غالباً به صورت «تغنی به قرآن» در متون مختلف دیده می شود، ریشه در دو روایت دارد که در آن ها پیامبر اکرم (ص) در تلاوت قرآن، به تغنی توصیه کرده است. این روایات اندکی پس از پیامبر (ص) باعث بروز جریان تلاوت آهنگین و اندکی بعد، تلاوت هنری قرآن کریم شده که تا به امروز محل تردید و یا تأیید دانشمندان اسلامی بوده است.تغنی از ریشۀ غِناء به معنای چیزی را به آواز خواندن یا آهنگین خواندن چیزی است. اما برخی نیز آن را از ریشۀ غَناء انگاشته، و «به وسیلۀ چیزی بی نیاز شدن» معنا کرده اند. به نظر می رسد دلیل گرایش اینان به چنین معنایی بیش از آن که جنبۀ لغت شناسانه داشته باشد، ریشه هایی اجتماعی و فرهنگی داشته است.تغنی به قرآن و تلاوت قرآن با صدای نیکو مرجّع است. برخی آن را به قرائت با صدای بلند و نیکو همراه با خشوع ، رقّت و اندوه تعریف کرده اند.