تغتغه. [ ت َ ت َ غ َ ] ( ع مص ) سخن واضح نگفتن. ( منتهی الارب ). سخن گفتن بطریقی که فهمیده نشود و سخن واضح نگفتن. ( ناظم الاطباء ) ( از دزی ج 1 ص 147 ). || آواز کردن : سمعت لهذا الحلی تغتغة؛ ای اصاب بعضه ُ بعضاً فسمعت صوته ُ. ( از اقرب الموارد ). || ( ع اِ ) آواز پیرایه. || آواز خنده. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || تنگی و درماندگی در سخن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
