تعارض استصحاب و تخییر

[ویکی فقه] تعارض استصحاب و تخییر، تنافی میان مدلول دو اصل عملیِ استصحاب و تخییر را می گویند.
تعارض استصحاب و تخییر، از اقسام تعارض اصول عملی و به معنای تنافی مؤدای اصل استصحاب و اصل تخییر در موردی خاص است.
مثال
برای مثال، در روزه « یوم الشک » روزی که مشکوک است آیا آخر ماه رمضان است یا اول ماه شوال که هلال ماه شوال دیده نشده و از راه های شرعی هم اثبات نشده که روزه واجب است یا حرام ، حالت دوران بین محذورین برای مکلف پیش می آید، زیرا اگر ماه شوال باشد، روزه حرام و اگر ماه رمضان باشد، واجب است؛ در چنین مواردی، عقل به تخییر حکم می کند. ولی از طرف دیگر، استصحاب بقای رمضان یا عدم دخول شوال یا عدم رؤیت هلال شوال و یا بقای وجوب روزه و یا حرمت افطار ، که یک سلسله اصول موضوعی و یا حکمی، وجودی و یا عدمی است جاری می باشد که مؤدای آن عدم تخییر است.
حکم
مشهور اصولی ها در این مورد، استصحاب را از باب ورود ، بر اصل تخییر مقدم می دانند، زیرا موضوع اصل تخییر، تحیر و تردد است، و با اجرای استصحاب که حجت معتبر است تحیر از بین می رود و اطمینان جایگزین آن می شود.