رویدادهای ۱۴ اسفند ۱۳۵۹ مجموعه اتفاق هایی بود که از سخنرانی ابوالحسن بنی صدر، رئیس جمهوری وقت ایران در دانشگاه تهران شروع شد. این سخنرانی در سالگرد درگذشت محمد مصدق بود. این سخنرانی باعث ایجاد جنجال های زیادی در فضای سیاسی ایران شد این رویداد به مدت سه روز به طول انجامید.
... [مشاهده متن کامل]
اولین انتخابات ریاست جمهوری در ۵ بهمن ۱۳۵۸، برگزار شد. رقابت اصلی بین حزب جمهوری و مخالفان پرشمار ولی پراکنده ی آن بود.
این حزب پس از اعلام تمایل خمینی به اینکه روحانیون در رأس کارهای اجرایی قرار نگیرند، جلال الدین فارسی را به عنوان کاندیدا معرفی کرد. ابوالحسن بنی صدر، د احمد مدنی، داریوش فروهر، صادق قطب زاده و مسعود رجوی، دیگر کاندیداها بودند.
جلال الدین فارسی بدلیل افغانی الاصل بودن کناره گیری کرد . مسعود رجوی چون به قانون اساسی رأی نداده بود کنار رفت و بنی صدر به ریاست جمهوری رسید.
با برگزاری نخستین دوره ی انتخابات مجلس در اسفند ۵۸، بیشترین کرسی های مجلس در اختیار حزب جمهوری اسلامی قرار گرفت.
براساس قانون اساسی رئیس جمهور در مقابل نخست وزیر از قدرت اجرایی کمتری برخوردار بود و نخست وزیر باید توسط رئیس جمهور معرفی میشد و تأیید مجلس را میگرفت.
مجلس شخصی که سید ابوالحسن بنی صدر برای نخست وزیری انتخاب کرده بود را نپذیرفت. در ۲۹ تیر ۱۳۵۹ طی یک سخنرانی، سید روح الله خمینی اعلام کرد که: «این اشخاصی که انقلابی نیستند باید در راس وزارتخانه ها نباشند و آقای بنی صدر باید امثال اینها را معرفی به مجلس نکند و اگر کرد، مجلس رد بکند و هیچ اعتنایی نکند. » از سوی حزب جمهوری اسلامی جلال الدین فارسی ، غرضی، میر سلیم، و رجایی و میرسلیم پیشنهاد شدند. بنی صدر در مورد میرسلیم نظر مساعد داشت اما مجلس به وی رأی تمایل نداد.
پس از آن، کمیته ای مشترک بین مجلس و دولت تشکیل شد و این هیئت ۳ نفر را به مجلس معرفی کرد. در ۱۸ مرداد، رجایی با ۱۵۳ رای موافق، ۲۴ مخالف و ۱۹ ممتنع نخست وزیر شد.
ولی اختلاف ها همچنان بر سر انتخاب بقیه ی وزرا ادامه داشت به طوریکه برخی از وزارتخانه ها مدت ها بدون وزیر ماندند.
بنی صدر در مورد رجایی گفته بود : من گفتم ایشان خشک سر هستند یعنی آنچه را که صحیح می دانند راجع به آن حتی بحث را هم جایز نمی دانند و در نتیجه همکاری او با رئیس جمهور از آن هم مشکل تر است و آن عده که در مجلس بودند این ضعف او را تصدیق کردند.
... [مشاهده متن کامل]
اولین انتخابات ریاست جمهوری در ۵ بهمن ۱۳۵۸، برگزار شد. رقابت اصلی بین حزب جمهوری و مخالفان پرشمار ولی پراکنده ی آن بود.
این حزب پس از اعلام تمایل خمینی به اینکه روحانیون در رأس کارهای اجرایی قرار نگیرند، جلال الدین فارسی را به عنوان کاندیدا معرفی کرد. ابوالحسن بنی صدر، د احمد مدنی، داریوش فروهر، صادق قطب زاده و مسعود رجوی، دیگر کاندیداها بودند.
جلال الدین فارسی بدلیل افغانی الاصل بودن کناره گیری کرد . مسعود رجوی چون به قانون اساسی رأی نداده بود کنار رفت و بنی صدر به ریاست جمهوری رسید.
با برگزاری نخستین دوره ی انتخابات مجلس در اسفند ۵۸، بیشترین کرسی های مجلس در اختیار حزب جمهوری اسلامی قرار گرفت.
براساس قانون اساسی رئیس جمهور در مقابل نخست وزیر از قدرت اجرایی کمتری برخوردار بود و نخست وزیر باید توسط رئیس جمهور معرفی میشد و تأیید مجلس را میگرفت.
مجلس شخصی که سید ابوالحسن بنی صدر برای نخست وزیری انتخاب کرده بود را نپذیرفت. در ۲۹ تیر ۱۳۵۹ طی یک سخنرانی، سید روح الله خمینی اعلام کرد که: «این اشخاصی که انقلابی نیستند باید در راس وزارتخانه ها نباشند و آقای بنی صدر باید امثال اینها را معرفی به مجلس نکند و اگر کرد، مجلس رد بکند و هیچ اعتنایی نکند. » از سوی حزب جمهوری اسلامی جلال الدین فارسی ، غرضی، میر سلیم، و رجایی و میرسلیم پیشنهاد شدند. بنی صدر در مورد میرسلیم نظر مساعد داشت اما مجلس به وی رأی تمایل نداد.
پس از آن، کمیته ای مشترک بین مجلس و دولت تشکیل شد و این هیئت ۳ نفر را به مجلس معرفی کرد. در ۱۸ مرداد، رجایی با ۱۵۳ رای موافق، ۲۴ مخالف و ۱۹ ممتنع نخست وزیر شد.
ولی اختلاف ها همچنان بر سر انتخاب بقیه ی وزرا ادامه داشت به طوریکه برخی از وزارتخانه ها مدت ها بدون وزیر ماندند.
بنی صدر در مورد رجایی گفته بود : من گفتم ایشان خشک سر هستند یعنی آنچه را که صحیح می دانند راجع به آن حتی بحث را هم جایز نمی دانند و در نتیجه همکاری او با رئیس جمهور از آن هم مشکل تر است و آن عده که در مجلس بودند این ضعف او را تصدیق کردند.
