تطوان

تِطوان از شهرهای تاریخی کشور مراکش میباشد.
سلطان محمد شیخ وطاسی در سدهٔ ۱۵ به یاری مهاجران اندلسی بنای این شهر را گسترش داد.
عربی زبان رسمی مراکش است و در تطوان هم همین طور است اما عربی رسمی به عنوان زبان گفتار در مراکش کاربرد ندارد بلکه گویش مراکشی عربی ( مشهور به درجه ) و زبان آمازیغ ( بربر ) در زندگی روزمره استفاده می شود. اسپانیایی و فرانسوی هم هنوز رواج زیادی دارند به ویژه توسط تخبگان و بازرگانان. دین اکثریت مردم تطوان اسلام است اما اقلیت های یهودی و مسیحی نیز در این شهر زندگی می کنند.

تِطْوان
(یا: تطاوین؛ تیطاوین) شهری در شمال کشور مراکش، نزدیک ساحل دریای مدیترانه، در جبل دَرْسه، منطقۀ عمومی ریف، به فاصلۀ ۲۵کیلومتری جنوب بندر اسپانیایی سئوتا (سبته). پارچه، صابون، مصالح ساختمانی، تولیدات عمدۀ آن را تشکیل می دهد. قلعۀ قدیمی شهر در ۶۸۵ق/۱۲۸۶م به امر ابویعقوب یوسف بن یعقوب مرینی (حک ۶۸۵ـ۷۰۶ق/۱۲۸۶ـ۱۳۰۷م) سلطان فاس، در محل یک شهر قدیمی رومی ساخته شد و جانشین او، ابوثابت عمرو (عامر) بن عبدالله بن ابویعقوب یوسف، در ۷۰۸ق/۱۳۰۸م شهر تطوان را بنا نهاد. اسپانیایی ها در قرن ۹ق/۱۵م آن را ویران کردند و یهودیان آوارۀ پرتغالی در ۸۹۷ق/۱۴۹۲م، شهر را دوباره ساختند. در ۱۲۷۶ق/۱۸۶۰، در جنگ مراکش و اسپانیا، به تصرف اسپانیایی ها درآمد و از ۱۳۳۳ق/۱۹۱۵ پایتخت مراکشِ اسپانیا شد. در ۱۹۵۶، پس از اعلام استقلال کشور مغرب از فرانسه، از طرف اسپانیا به این کشور واگذار شد.