تصلیب عیسی

عیسی، واعظ یهودی اهل جلیل، با موعظه دربارهٔ مسائلی چون نزدیکی آخرالزمان و آمدن پادشاهی خدا، فساد مقامات معبد دوم و مسیحا ( منجی آخرالزمانی یهودیت ) خواندن خود، برای خویش پیروان و نیز مخالفانی دست و پا کرد. این موضوعات باعث شد او در دادگاه سنهدرین محاکمه و به دلیل کفرگویی، اتهامی که مجازاتش مرگ بود، گناهکار شناخته شود. نهایتاً مقامات یهودی او را به رومیان تحویل دادند و ایشان نیز عیسی را به این دلیل که خود را «پادشاه یهود» اعلام کرده، به صلیب کشیدند. احتمالاً هدف رومیان از کشتن عیسی، حفظ صلح و ثبات امپراتوری روم بوده، چراکه مصلوب کردن یهودیان شورشی امری معمول در دهه های ملتهب منتهی به وقایع سال ۷۰ میلادی و نابودی اورشلیم بوده است.
مرگ مسیح بر بالای صلیب در تپه گلگتا از تعالیم مرکزی مسیحیت و کفارهٔ گناهان بشر محسوب می شود. بر اساس روایت این اناجیل خود عیسی نیز پیش از مرگش به مصلوب شدن خویش اشاره کرده است. در مواعظِ حواریون مسیح نیز این آموزه حضور فراگیری داراست. این اتفاق بخشی از مصائب مسیح است. بر اساس روایت عهد جدید، عیسی در روز سوم از مرگ برخاست و پس از چهل شبانه روز به سوی پدر صعود کرد.
تصلیب نوعی مجازات در مدیترانهٔ شرقی بود که به به وسیلهٔ بستن یا به میخ کشیدن فرد به چوب میله یا صلیب انجام می شد. این عمل قرن ها قبل از رومیان سابقه داشت و توسط مردمان دیگری هم انجام می شد؛ هرودوت در تاریخ خود به انجام این رسم توسط ایرانیان اشاره کرده است. در منابع تاریخی آمده که اسکندر مقدونی هزاران نفر را به صلیب کشید. یوسف فلاوی روایت کرده که پادشاهی یهودی به نام الکساندر یانوس برای مجازات فریسیان که با دشمن خارجی همدست شده بودند، تعداد زیادی از ایشان را مصلوب کرد؛ او احتمالاً به همین دلیل در طومارهای دریای مرده «شیر خشم که مردان را زنده می آویخت» خطاب شده است. آشوریان و سکاها از دیگر مردمانی بودند که مجرمان را مصلوب می کردند.