تصدیق بدیهی

[ویکی فقه] تصدیق بدیهی ، یکی از اصطلاحات علم منطق و به معنای تصدیقی است که خودبخود روشن و معلوم باشد و احتیاجی به اثبات نداشته باشد.
تصدیق به معنای اسناد چیزى به چیز دیگر به ایجاب یا به سلب و تصدیق بدیهی ، تصدیقی است که خودبخود روشن و معلوم باشد و احتیاجی به اثبات نداشته باشد، مانند تصدیق به اینکه «اجتماع نقیضین محال است»، «کلّ اعظم از جزء خود است»، «دو مقدار مساوی با مقدار سوم خود مساویند». «و مثال تصدیق بدیهی دانستن آنکه مردم هست... و مثال تصدیق مکتسب دانستن به یقین که فرشته هست».
شیرازی، قطب الدین، درة التاج (منطق)، ص۵.
۱. ↑ شیرازی، قطب الدین، درة التاج (منطق)، ص۵.
منبع
خوانساری، محمد، فرهنگ اصطلاحات منطقی به انضمام واژه نامه فرانسه و انگلیسی، ص۵۹.
...