تشیی ٔ. [ ت َش ْ ] ( ع مص ) برانگیختن کسی را بر کاری. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || نفرین کردن کسی را که خدا زشت گرداند روی او را. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
