تَشی هندی ( نام علمی: Hystrix indica ) ، که در ایران اغلب با عنوان تشی شناخته می شود، گونه ای تشی از تیره تشی های جهان قدیم است. ایران، جنوب آسیا و خاورمیانه از جمله مناطق زندگی این پستاندار به شمار می روند.
... [مشاهده متن کامل]
تشی دارای لایه ای از خار بر پشت خود است که در هنگام احساس خطر، آن ها را در بدن جانور مهاجم فرو می برد. با داشتن طول سر و تنه ای بیشتر از ۷۰ سانتی متر، این جانور بزرگ ترین جونده ایران به شمار می رود. در ایران، تشی با نام های چوله و سیخور نیز خوانده می شود.
خارهای بلند و سیاه و سفید این حیوان که در طبیعت پیدا می شوند معمولاً با خارِ خارپشت اشتباه گرفته می شوند؛ در صورتی که خارهای خارپشت خیلی کوچک است.
این حیوان در مناطق گوناگون ایران، با نام های متفاوتی شناخته می شود. در شمال ایران، به آن تشی می گویند. در اصفهان چوله و از یزد تا جنوب ایران، سیخور نام دارد. نام های دیگر آن هم عبارت است از: کوله تیغ نه، سیکور، آقلی کِرفی، اوخ آتان، سوچر، آتشی، بیهن، پـَهمَزَک، جکاشه، چَکاسه، خارانداز، رُکاسه، رکاشه، ریکاسه، ریگاشه، زُکاسه، زکاشه، سُکاسته، سکاسه، سکاشه، سکاشته، کاسُج، کاسجوک، کاسِشک، کوله، بوزوم قوره ( خراسانی ) . همچنین «گربه تیغی» نیز گفته می شود و گاه به غلط آنرا جوجه تیغی یا خارپشت می نامند. در شعری آمده است:
«گرچه دارد ز اعتراض جهول*****سینه پر تیر طعنه چون چوله
لیک نزدیک من چنان باشد*****که سگ از دور می کند دوله»
واژه های کاس و کاش که در زبان های ایرانی به معنای خوک است در ترکیب بخشی از نام های بالا دیده می شود. نام این جانور در انگلیسی یعنی Porcupine و تلفظ های مشابه در دیگر زبان های اروپایی نیز به معنی «خوک تیغی» است.
طول سر و تنه این پستاندار ۷۰ تا ۹۰ سانتی متر است، طول هر یک از خارها ۱۸ تا ۳۵ سانتی متر، و وزن آن به ۱۱ تا ۲۵ کیلوگرم می رسد. دم تشی هندی نیز ۸ تا ۱۰ سانتی متر طول دارد.
تمام بدن تشی ها از خارهای مخروطی شکل، محکم و بلندی پوشیده است که گاهی طول آن ها به ۳۵ سانتی متر هم می رسد. تشی ها ۷ نوع خار متفاوت دارند. طولانی ترین خارها در قسمت گردن و شانه قرار گرفته و کوتاه ترین آن ها در قسمت دُم است.
خارهای ناحیه گردن و شانه نازک و بلند است، موقعی که آن ها را سیخ می کند به شکل بادبزن در می آیند و جانور بزرگ تر به نظر می رسد. خارهای قسمت پشت کوتاه تر و کمی کلفت تر با نوارهای سیاه و زرد، و خارهای ناحیه دم کوتاه و سفیدند.
... [مشاهده متن کامل]
تشی دارای لایه ای از خار بر پشت خود است که در هنگام احساس خطر، آن ها را در بدن جانور مهاجم فرو می برد. با داشتن طول سر و تنه ای بیشتر از ۷۰ سانتی متر، این جانور بزرگ ترین جونده ایران به شمار می رود. در ایران، تشی با نام های چوله و سیخور نیز خوانده می شود.
خارهای بلند و سیاه و سفید این حیوان که در طبیعت پیدا می شوند معمولاً با خارِ خارپشت اشتباه گرفته می شوند؛ در صورتی که خارهای خارپشت خیلی کوچک است.
این حیوان در مناطق گوناگون ایران، با نام های متفاوتی شناخته می شود. در شمال ایران، به آن تشی می گویند. در اصفهان چوله و از یزد تا جنوب ایران، سیخور نام دارد. نام های دیگر آن هم عبارت است از: کوله تیغ نه، سیکور، آقلی کِرفی، اوخ آتان، سوچر، آتشی، بیهن، پـَهمَزَک، جکاشه، چَکاسه، خارانداز، رُکاسه، رکاشه، ریکاسه، ریگاشه، زُکاسه، زکاشه، سُکاسته، سکاسه، سکاشه، سکاشته، کاسُج، کاسجوک، کاسِشک، کوله، بوزوم قوره ( خراسانی ) . همچنین «گربه تیغی» نیز گفته می شود و گاه به غلط آنرا جوجه تیغی یا خارپشت می نامند. در شعری آمده است:
«گرچه دارد ز اعتراض جهول*****سینه پر تیر طعنه چون چوله
لیک نزدیک من چنان باشد*****که سگ از دور می کند دوله»
واژه های کاس و کاش که در زبان های ایرانی به معنای خوک است در ترکیب بخشی از نام های بالا دیده می شود. نام این جانور در انگلیسی یعنی Porcupine و تلفظ های مشابه در دیگر زبان های اروپایی نیز به معنی «خوک تیغی» است.
طول سر و تنه این پستاندار ۷۰ تا ۹۰ سانتی متر است، طول هر یک از خارها ۱۸ تا ۳۵ سانتی متر، و وزن آن به ۱۱ تا ۲۵ کیلوگرم می رسد. دم تشی هندی نیز ۸ تا ۱۰ سانتی متر طول دارد.
تمام بدن تشی ها از خارهای مخروطی شکل، محکم و بلندی پوشیده است که گاهی طول آن ها به ۳۵ سانتی متر هم می رسد. تشی ها ۷ نوع خار متفاوت دارند. طولانی ترین خارها در قسمت گردن و شانه قرار گرفته و کوتاه ترین آن ها در قسمت دُم است.
خارهای ناحیه گردن و شانه نازک و بلند است، موقعی که آن ها را سیخ می کند به شکل بادبزن در می آیند و جانور بزرگ تر به نظر می رسد. خارهای قسمت پشت کوتاه تر و کمی کلفت تر با نوارهای سیاه و زرد، و خارهای ناحیه دم کوتاه و سفیدند.
