تشکیلات اداری امویان اندلس

[ویکی فقه] خلفای بنی امیه دو گروه بودند، یک گروه از آن ها در شام حکومت کردند و با کشته شدن مروان بن محمد معروف به مروان حمار منقرض شدند و گروه دیگر آن ها در مغرب زمین (اندلس) حکومت کردند. حکومت امویان اندلس پیوسته از پدران به پسران منتقل شده تا آغاز قرن پنجم دولت بنی امیه ساکن اندلس منقرض گردید.
فتح اندلس به دست مسلمانان در سال ۹۲ توسط طارق بن زیاد غلام موسی بن نصیر صورت گرفت.
حکومت بنی امیه
وقتی که مروان بن محمد آخرین خلیفه اموی کشته شد، بنی امیه از بیم جان خود در شهرها پراکنده شدند.عبدالرحمن بن معاویة بن هشام بن عبدالملک به طرف مغرب فرار کرد و بر دیار اندلس استیلا یافت. اندلس مملکتی بزرگ است و وسعت آن چهل روز در چهل روز راه است و شهرهای بسیار و آبادی های پیوسته دارد. عبدالرحمن ۳۴ سال و چهار ماه حکومت کرد و پس از او پسرش هشام بن عبدالرحمن بن معاویه هفت سال و ۹ ماه حکومت کرد و پس از او برادرش عبدالله بن عبدالرحمن ۲۵ سال و ۱۵ روز حکومت کرد. پس از او نیز، نوه اش عبدالرحمن بن محمد بن عبدالله حکومت را به دست گرفت. حکومت امویان اندلس پیوسته از پدران به پسران منتقل شده تا آغاز قرن پنجم دولت بنی امیه ساکن اندلس منقرض گردید.
خلیفه
خلیفه در تشکیلات حکومتی بالاترین جایگاه را داراست. در حکومت امویان اندلس عنوان خلیفه وجود ندارد و آن ها را بنی الخلائف گویند؛ زیرا به اعتقاد آن ها کسی که فرمان روای حرمین نباشد، حق خلافت ندارد. در بین خلفای اموی تا زمان عبدالرحمن بن محمد بن عبدالله هیچ کدام نام امیرالمؤمنین نداشته اند و عنوانشان بنی الخلائف بود تا وی به حکومت رسید و به نام امیرالمؤمنین خوانده شد و نامه های صادره از او به این عنوان بود و بر منبرها هنگام خطبه خواندن از او به عنوان امیرالمؤمنین یاد می شد. بر خلیفه اموی این گونه سلام می شد: السلام علیک یابن الخلائف؛ چون نام خلیفه تنها بر کسی اطلاق می شد که بر حرمین (مکه و مدینه) حکم می راند.
چگونگی حکومت عرب در اندلس
...