تشکیل ساختار

تشکیل ساختار یکی از مسائل مهم در کیهان شناسی است. آن گونه که از رصد تابش زمینه کیهانی دیده می شود، جهان از حالتی بسیار داغ، چگال، و کم وبیش همگن آغاز شده است. ولی امروزه ساختارهای زیادی در اندازه های گوناگون پدید آمده اند: سیاره ها، ستاره ها، کهکشان ها، و ساختارهای بسیار بزرگ تر مانند خوشه های کهکشانی و خالی جاهای بزرگ بین آن ها. چگونه جهانی که در آغاز همگن بوده توانسته چنین ساختارهایی را بسازد؟
در دو سه دههٔ اخیر، این موضوع مورد قبول گسترده قرار گرفته است که با توجه به سن فعلی جهان، ماده باریونی در جهان به تنهایی نمی تواند جاذبهٔ گرانشی کافی را برای تشکیل ساختارهای مشاهده شده تأمین کند. مشکل را می توان با معرفی ماده تاریک غیرباریونی دور زد. این ماده با فراهم آوردن نیروی گرانش اضافی، تشکیل ساختار را سرعت می بخشد، بدون آنکه اثرات فشار ایجاد مزاحمت کند. عقیده بر این است که تنها در صورت برقراری رابطهٔ Ω 0 > 0 / 2 ، این تعریف جدید کارساز خواهد بود. در حال حاضر، هیچ مدل عملی پیرامون تشکیل ساختار، بدون تکیه بر دست کم این مقدار ماده تاریک، وجود ندارد. [ ۱]