تشتیت
لغت نامه دهخدا
تشتیة. [ت َ ی َ ] ( ع مص ) اقامت کردن در زمستان. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). اقامت کردن در شهری به زمستان. ( از المنجد ). و رجوع به تشتّی شود. || بسنده بودن زمستان را. ( تاج المصادر بیهقی ) ( زوزنی ) ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از المنجد ).
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید