تشائی

لغت نامه دهخدا

تشائی. [ ت َ ] ( ع مص ) متفرق و پریشان شدن قوم. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تفرق قوم. ( متن اللغة ) ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). || تسابق قوم. ( متن اللغة ) ( المنجد ). || باهم دور شدن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تباعد. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ): تشاءَی مابینهما؛ تباعد. ( متن اللغة ).

پیشنهاد کاربران

بپرس