( تسوئة ) تسوئة. [ ت َ وِ ءَ ] ( ع مص ) تباه کردن چیزی را. ( از المنجد ). || عیب کردن کسی را. ( از متن اللغة ) ( از اقرب الموارد ). عیب کردن و توبیخ کردن کسی را. ( از المنجد ): اِن ْ اَسَاءْت ُ فَسَوِّی ْٔ علی َّ؛ ای ان فعلت سؤاً فوبخنی علیه. ( اقرب الموارد ). و رجوع به تسوی و تسویة شود.
