تسرج

صدا داده مکان را ز اوج زمان پاشد،
قرارم ز بر رضای جان آید،
اندر فرقان تنم ستایش ها را گشاید،
به نُسخِ دل رسان نهان کرده جوانه،
همانند گِل داده گُل را اندر ستانه،
ستیز و پرهیزم ز فدا بر خدای آید برون،
چرا چون جوانه هم داده مرا ز خود درب خون،
ترنج و نقش و کاشی بر این دیوان خاکم،
پروا کرده نهان اندرون هم حلاکم،
ز غرف غاف بیانم کرده تازه،
بداده دگرباری چناووش توتی سخن را درب پود خافه،
برین دُر � کا ها یا ع ص�،
صدا شود اندرونم مرگ قبله پاد،
ز دُر برون آرد جواهر،
ز چشم گریان مسکین باشد چشمان ماهر،
به گفتار چمم اندر تُکانه،
گرفتار قوانین بگشتم در این زمانه،
ای که خار دندان مشو بر این ما اِرَم،
ز اجبار آید برون دیوان غم،
عُرُفاتُ جنین شُکرم سپاسیست،
بر یکتا یگانه غُرفَش جٌرافیست،
که اندر نهان آرد بهانه،
ولیکن دهد مرا دگرباری ز خود هم تُکانه…