تسبیح و تقدیس

[ویکی فقه] تسبیح و تقدیس، دو اصطلاح عرفانی می باشد.
هر دو بر گرفته از آیه ۳۰ سوره بقره و ذکر «سبوحٌ قُدّوسٌ رَبُّ الملائکةِ و الروحِ».

معنای تسبیح در عرفان
تسبیح در عرفان، غالباً به معنای تنزیه و بی عیب خواندن و پاک شمردن حق است از کلیه صفات آفریدگان و از هر چه در وهم و خیال در آید. گاه نیز به معنای شناورشدن در اسرار جلال حق به کار رفته است .

معنای تقدیس
تقدیس، به معنای پاک دانستن، تا قبل از ابن عربی همراه با تسبیح یا تنزیه و به همان معنای تسبیح به کار می رفت تنزیه حق در تسبیح و تقدیس، مآلاً به انکار ذات و صفات برای تسبیح و تقدیس کننده می انجامد.

معنای تسبیح و تقدیس در آثار ابن عربی
...