تسبغ. [ ت َ ب ِ / ب َ ] ( ع اِ ) دامن خود که بر زره نشیند. ( منتهی الارب ). آنچه که خود بدان با زره متصل می شود و موجب پوشیدن گردن گردد. ( از المنجد ). ج ، تَسابِغ. ( اقرب الموارد ). و رجوع به تسبغة شود.
