تِسائو دائی (Cao Dai)
تِسائو دائی
(به معنی «برج بلند») لقب خدای بزرگ در آیین دائو، و نام جنبش مذهبی التقاطی نوینی در ویتنام با گرایش های افراطی ملی گرایانه. تسائو دائی تلفیقی از احکام اخلاقی مذهب کنفوسیوس، آیین هایی سرّی از دائو، نظریه های کارما، نوزایی آیین بودا، و سلسله مراتب تشکیلاتی کلیسای کاتولیک رومی (ازجمله مقام پاپ) است. اولیای مقدسِ این جنبش بسیارند، ازجمله بودا، کنفوسیوس، عیسی مسیح، حضرت محمد (ص)، پریکلس، یولیوس سِزار، ژاندراک، ویکتور هوگو، و سون یات سن. نماد خدا در تسائو دائی تصویر چشمی در یک مثلث است، این نشانه بر نمای معبدهای این فرقه دیده می شود. تشکیلات دینی آنان از کلیسای کاتولیک رومی اقتباس شده و دارای پاپ، کاردینال و سراسقف است. تسائو دائی اعیاد و آیین های عبادی پیچیده ای دارد. در ۱۹۱۹ نگو وان چیو، از مقامات محلی فرانسوی ها در هندوچین، در یک جلسۀ احضار روح، پیامی از تسائو دائی، خدای بزرگ دائو، دریافت کرد و پیامبر آیین جدیدی لقب گرفت که تأسیس آن در ۱۹۲۶ رسماً اعلام شد. در ۱۹۴۳ زمانی که هندوچین در اشغال نیروهای ژاپنی بود، ارتش تسائو دائی تأسیس، و پس از جنگ به نیروی مؤثری در سیاست های ملی ویتنام تبدیل شد. این ارتش نخست به حمایت و سپس به مخالفت با نگو دین دیم برخاست. در ۱۹۵۵ـ۱۹۵۶ دیم ارتش تسائو دائی را منحل و پاپِ آنان، فام کونگ تاک، را تبعید کرد. بنابر گزارش ها، تسائو دائی پس از پیروزی کمونیست ها در ویتنام (۱۹۷۵) سرکوب شد، ولی در میان ویتنامی های پناهنده به کشورهای دیگر ادامۀ حیات داد؛ چنان که در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ نزدیک به ۲میلیون پیرو در ویتنام، کامبوج، فرانسه و امریکا داشت. مرکز تشکیلاتی آن در تای نین نزدیک هوشی مین سیتی (سایگون سابق) است.
تِسائو دائی
(به معنی «برج بلند») لقب خدای بزرگ در آیین دائو، و نام جنبش مذهبی التقاطی نوینی در ویتنام با گرایش های افراطی ملی گرایانه. تسائو دائی تلفیقی از احکام اخلاقی مذهب کنفوسیوس، آیین هایی سرّی از دائو، نظریه های کارما، نوزایی آیین بودا، و سلسله مراتب تشکیلاتی کلیسای کاتولیک رومی (ازجمله مقام پاپ) است. اولیای مقدسِ این جنبش بسیارند، ازجمله بودا، کنفوسیوس، عیسی مسیح، حضرت محمد (ص)، پریکلس، یولیوس سِزار، ژاندراک، ویکتور هوگو، و سون یات سن. نماد خدا در تسائو دائی تصویر چشمی در یک مثلث است، این نشانه بر نمای معبدهای این فرقه دیده می شود. تشکیلات دینی آنان از کلیسای کاتولیک رومی اقتباس شده و دارای پاپ، کاردینال و سراسقف است. تسائو دائی اعیاد و آیین های عبادی پیچیده ای دارد. در ۱۹۱۹ نگو وان چیو، از مقامات محلی فرانسوی ها در هندوچین، در یک جلسۀ احضار روح، پیامی از تسائو دائی، خدای بزرگ دائو، دریافت کرد و پیامبر آیین جدیدی لقب گرفت که تأسیس آن در ۱۹۲۶ رسماً اعلام شد. در ۱۹۴۳ زمانی که هندوچین در اشغال نیروهای ژاپنی بود، ارتش تسائو دائی تأسیس، و پس از جنگ به نیروی مؤثری در سیاست های ملی ویتنام تبدیل شد. این ارتش نخست به حمایت و سپس به مخالفت با نگو دین دیم برخاست. در ۱۹۵۵ـ۱۹۵۶ دیم ارتش تسائو دائی را منحل و پاپِ آنان، فام کونگ تاک، را تبعید کرد. بنابر گزارش ها، تسائو دائی پس از پیروزی کمونیست ها در ویتنام (۱۹۷۵) سرکوب شد، ولی در میان ویتنامی های پناهنده به کشورهای دیگر ادامۀ حیات داد؛ چنان که در اوایل دهۀ ۱۹۹۰ نزدیک به ۲میلیون پیرو در ویتنام، کامبوج، فرانسه و امریکا داشت. مرکز تشکیلاتی آن در تای نین نزدیک هوشی مین سیتی (سایگون سابق) است.
wikijoo: تسایو_دایی