پاشش مستقیم بنزین یا GDI در موتورهای درون سوز، یک گونه متفاوت از تزریق سوخت می باشد که در موتورهای مدرن دو زمانه و چهارزمانه بنزینی استفاده شده است. در موتورهای GDI، بنزین تحت فشار بالا قرار داده شده و از طریق ریل مشترک سوخت مستقیماً به درون محفظه احتراق هر سیلندر تزریق می شود. اما در تزریق چند نقطه ای سوخت معمولی، پاشش سوخت در منیفولد هوا، پشت سوپاپ ورودی یا در پورت سیلندر رخ می دهد. در سامانه پاشش سوخت چند نقطه ای ( Multi Point Fuel Injection ) ( مخفف انگلیسی: MPFI ) روی سر هر پیستون یک انژکتور قرار گرفته درصورتی که در سامانه پاشش سوخت تک نقطه ای ( Single Point Fuel Injection ) ( مخفف انگلیسی: SPFI ) یک انژکتور روی منیفولد ورودی قرار می گیرد که این سامانه دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرد و در خودروهای جدید از سامانه پیشرفته تر یا همان MPFI استفاده می کنند. در برخی موارد، تزریق مستقیم بنزین قادر است احتراق با پرکردن لایه بندی شد ( احتراق بسیار رقیق ) جهت بهبود راندمان سوخت و کاهش سطح انتشار آلاینده ها را در بار کم موتور ایجاد کند.
عمده برتری های یک موتور GDI افزایش راندمان سوخت و قدرت خروجی بالا هستند. بجز این اثر خنک کنندگی سوخت تزریق شده؛ با سامانه GDI سطح آلاینده ها می تواند دقیقاً کنترل شود. از دیگر سودمندی های عنوان شده، دستیابی به کنترل دقیق بر روی مقدار سوخت و تایمینگ ( زمانبندی ) پاشش می باشد که با شرایط مختلف بار موتور متغیر است. به علاوه، در مقایسه با موتور تزریق معمولی یا موتور کاربراتوری، در برخی از موتورهای GDI تلفات تراتلینگ ( تلفات دریچه کنترل گاز یا دریچه خفانش ) وجود ندارد که راندمان موتور را نحو چشمگیری افزایش داده و تلفات پمپاژ را در موتورهای بدون دریچه گاز ( دریچه پروانه ای ) کاهش می دهد. دور موتور به وسیله واحد کنترل موتور یا سامانه مدیریت موتور ( EMS ) کنترل می شود که کارکرد تزریق سوخت و تایمینگ ( زمانبندی ) جرقه را تنظیم می کند، در عوض داشتن ( وجود ) دریچه گاز، ورود هوای تدارک دیده شده را محدود می کند.
سامانه مدیریت موتور به طور پیوسته از بین سه حالت احتراق را انتخاب می کند: احتراق بسیار رقیق، احتراق استوکیومتریک و حالت حداکثر قدرت خروجی. هر حالت بوسیله نسبت مخلوط سوخت و هوا متمایز می شود، در نتیجه سوخت کمتر نسبت بیشتری ایجاد می کند. نسبت سوخت - هوا استوکیومتریک برای بنزین ۱ واحد وزنی به ۱۴/۷ واحد وزنی هوا است، اما در حالت بسیار رقیق این نسبت می تواند بیشتر از ۱ به ۶۵ باشد ( یا حتی بیشتر در برخی از موتورها، برای مدت بسیار محدود ) . این مخلوط رقیقتر از آن مقداری است که همیشه در موتورهای معمولی می خواستند به آن برسند و میزان مصرف سوخت را کاهش داده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعمده برتری های یک موتور GDI افزایش راندمان سوخت و قدرت خروجی بالا هستند. بجز این اثر خنک کنندگی سوخت تزریق شده؛ با سامانه GDI سطح آلاینده ها می تواند دقیقاً کنترل شود. از دیگر سودمندی های عنوان شده، دستیابی به کنترل دقیق بر روی مقدار سوخت و تایمینگ ( زمانبندی ) پاشش می باشد که با شرایط مختلف بار موتور متغیر است. به علاوه، در مقایسه با موتور تزریق معمولی یا موتور کاربراتوری، در برخی از موتورهای GDI تلفات تراتلینگ ( تلفات دریچه کنترل گاز یا دریچه خفانش ) وجود ندارد که راندمان موتور را نحو چشمگیری افزایش داده و تلفات پمپاژ را در موتورهای بدون دریچه گاز ( دریچه پروانه ای ) کاهش می دهد. دور موتور به وسیله واحد کنترل موتور یا سامانه مدیریت موتور ( EMS ) کنترل می شود که کارکرد تزریق سوخت و تایمینگ ( زمانبندی ) جرقه را تنظیم می کند، در عوض داشتن ( وجود ) دریچه گاز، ورود هوای تدارک دیده شده را محدود می کند.
سامانه مدیریت موتور به طور پیوسته از بین سه حالت احتراق را انتخاب می کند: احتراق بسیار رقیق، احتراق استوکیومتریک و حالت حداکثر قدرت خروجی. هر حالت بوسیله نسبت مخلوط سوخت و هوا متمایز می شود، در نتیجه سوخت کمتر نسبت بیشتری ایجاد می کند. نسبت سوخت - هوا استوکیومتریک برای بنزین ۱ واحد وزنی به ۱۴/۷ واحد وزنی هوا است، اما در حالت بسیار رقیق این نسبت می تواند بیشتر از ۱ به ۶۵ باشد ( یا حتی بیشتر در برخی از موتورها، برای مدت بسیار محدود ) . این مخلوط رقیقتر از آن مقداری است که همیشه در موتورهای معمولی می خواستند به آن برسند و میزان مصرف سوخت را کاهش داده است.
wiki: تزریق مستقیم بنزین