تریگلیف

تریگلیف ( انگلیسی: Triglyph ) یک اصطلاح معماری برای لوح های عمودی شیاردار دیواره دوریک در معماری کلاسیک است که به دلیل شیارها یا کانال های زاویه دار در آنها به این نام خوانده می شود. فضاهای فرورفته مستطیل شکل بین سه گلیف در دیواره دوریک را متوپ می نامند. فضاهای برجسته بین خود کانال ها ( در داخل یک تریگلیف ) در لاتین فمور ( femur ) یا در یونانی مروس ( meros ) نامیده می شود. در سنت سخت معماری کلاسیک، مجموعه ای از آب چکان ها یا گوتاها، شش «میخ» مثلثی شکل زیر، همیشه با یک تریگلیف در بالا ( و بالعکس ) همراه است و این جفت ویژگی فقط در اسپر های ساختمان هایی با استفاده از نظم دوریک یافت می شود. عدم وجود این جفت به طور مؤثر ساختمان را از نظم دوریک به نظم توسکانی سوق می دهد.
تریگلیف چنان که توسط ویتروویوس و نویسندگان رنسانس توصیف شده، تا حد زیادی نمودی زمین ساختی و اسکئومورفیک در سنگ انتهای تیرهای چوبی کلبه های معمولی بدوی است. تیرهای چوبی در سه مکان مجزا بریده شده بودند تا انتهای ناهموار خود را بیشتر در سایه قرار دهند. معماری یونانی ( و بعدها معماری رومی ) این ویژگی و همچنین بسیاری از ویژگی های رایج در ساختمان های چوبی اصیل را به عنوان ادای احترام به خاستگاه معماری و نقش آن در تاریخ و تکامل انسان حفظ کردند. این کانال ها همچنین می توانند در انتقال آب باران نقش داشته باشند.