ترک انابه

[ویکی فقه] ترک انابه (قرآن). بیشتر آنانی که از سختی ها و مصائب رهایی پیدا می کنند دیگر رو به سوی خداوند ندارند و رجوع نمی نمایند.
رفاه و آسایش و تمام شدن مشکلات و مشقات، زمینه ترک توبه به درگاه خداوند می شود. واذا مس الناس ضر دعوا ربهم منیبین الیه ثم اذا اذاقهم منه رحمة اذا فریق منهم بربهم یشرکون (و چون مردم را زیانی رسد پروردگار خود را در حالی که به درگاه او توبه می کنند می خوانند و آنگاه که از جانب خود رحمتی به آنان چشانید بناگاه دسته ای از ایشان به پروردگارشان شرک می آورند.) یعنی گروهی چنانند که با مختصر مشکلی به سراغ (الله) می روند و پرده ها از روی فطرت توحیدیشان به کنار می رود، اما با مختصر نعمتی به کلی تغییر مسیر داده و مست و غافل می شوند، و همه چیز را به دست فراموشی می سپارند. واذا مس الانسـن ضر دعا ربه منیبا الیه ثم اذا خوله نعمة منه نسی ما کان یدعوا الیه من قبل...(و چون به انسان آسیبی رسد پروردگارش را در حالی که به سوی او بازگشت کننده است می خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتی عطا کند آن (مصیبتی) را که در رفع آن پیشتر به درگاه او دعا می کرد فراموش می نماید و برای خدا همتایانی قرار می دهد تا (خود و دیگران را) از راه او گمراه گرداند بگو به کفرت اندکی برخوردار شو که تو از اهل آتشی.) تفسیر آلوسی می فرماید: «ای نسی الضر الذی کان یدعو الله ازالته وکشفه من قبل التخویل فما واقعة علی الضر ودعا من الدعوة.» و یعنی أمرتک علی الناس بغیر حق من اللَّه تعالی و من رسوله.