ترسیب کربن

ترسیب کربن[ ۱] ( به انگلیسی: Carbon sequestration ) به روند ذخیره کربن موجود در هوا در خاک و گیاهان گفته می شود. این روند با ذخیرهٔ کربن از هوا باعث می شود که از میزان گازِ گلخانه ای کربن دی اکسید کاسته شده و به بهبود کیفیت هوا کمک کند. ترسیبِ کربن به معنای رسوب دادن و تخلیه کربن موجود در جو ( آتمسفر ) است. به عبارت دیگر به جذب دی اکسیدکربن اضافی موجود در جو که توسط بخش هوایی و زمینی گیاهان ( ریشه ) ، بقایای گیاهان و جلبک ها انجام می شود که در کاهش آثارِ بدِ پدیده گرمایش جهانی نقش دارد. [ ۲] دو نوع اصلی ترسیب کربن وجود دارد: زمین شناسی و بیولوژیک ( که ترسیب زیستی نیز نامیده می شود ) . [ ۳]
دی اکسید کربن ( CO2 ) به طور طبیعی از طریق فرآیندهای بیولوژیکی، شیمیایی و فیزیکی از جو جذب می شود. [ ۵] این تغییرات را می توان از طریق تغییر در کاربری زمین و شیوه های کشاورزی، مانند تبدیل زمین های زراعی به زمین هایی برای گیاهان غیر زراعی سریع الرشد تسریع کرد. [ ۶] فرآیندهای مصنوعی برای ایجاد اثرات مشابه، از جمله جذب مصنوعی و جداسازی CO2 تولید شده صنعتی در مقیاس بزرگ، با استفاده از آبخوان های زیرسطحی شور یا میدان های نفتی پیر ابداع شده اند. [ ۵] دیگر فناوری هایی که با ترسیب کربن کار می کنند عبارتند از: انرژی زیستی با جذب و ذخیره کربن ( BECCS ) ، بیوچار، هوازدگی تقویت شده، جذب و ترسیب کربن مستقیم هوا ( DACCS ) .
جنگل ها، جنگل کتانجک و دیگر شکل های حیات گیاهی هنگام رشد، دی اکسید کربن را از هوا جذب می کنند و آن را به زیست توده متصل می کنند. با این حال، این ذخایر بیولوژیکی به عنوان مخزن کربن فرار در نظر گرفته می شوند، زیرا نمی توان در درازمدت آن را تضمین کرد. برای مثال، رویدادهای طبیعی، مانند آتش سوزی ها یا بیماری ها، فشارهای اقتصادی و تغییر اولویت های سیاسی می توانند سبب انتشار مجدد کربن ترسیب شده در جو شوند. [ ۷] دی اکسید کربنی که از اتمسفر خارج شده است نیز می تواند با تزریق آن به سطح زیرین یا به شکل نمک های کربناته نامحلول ( جنس مواد معدنی ) در پوسته زمین ذخیره شود. این روش ها غیرفرار در نظر گرفته می شوند، زیرا کربن را از اتمسفر حذف می کنند و آن را به طور نامحدود و احتمالاً برای مدت قابل توجهی ( هزاران تا میلیون ها سال ) ترسیب می کنند. برای تقویت فرآیندهای ترسیب کربن در اقیانوس ها، فناوری های زیر پیشنهاد شده اند، اما هیچ کدام تاکنون به کاربرد در مقیاس بزرگ دست نیافته اند: پرورش جلبک دریایی، بارورسازی اقیانوس ها، ذخیره سازی بازالت، کانی سازی و رسوبات اعماق دریا، افزودن باز برای خنثی سازی اسیدها. در همین حال ایده تزریق مستقیم دی اکسید کربن در اعماق دریا کنار گذاشته شده است. [ ۸]