یکی جامه ترسکاران بخواست
بیامد سوی داور داد راست
نیایش همی کرد خود با پدر
بدان آفریننده دادگر.
فردوسی.
دگر آنکه گفتی تو ای دلربای که من ترسکارم ز کیهان خدای
که گفتت که من نیستم ترسکار
نیم از گنه عاجز و شرمسار؟
فردوسی.
تا غمگن و شادان بود زآن ترسکاران پارسا.ناصرخسرو.
ندارم ز کس ترس در هیچ کارمگر زآن کسی کو بود ترسکار.
نظامی.
و گفت مردمان تا ترسکار باشند بر راه باشند و چون ترس از دل ایشان برفت گمراه گردند. ( تذکرةالاولیاء عطار ). گفتند چونست که ما هیچ ترسنده نمی بینیم ؟ گفت اگر شما ترسنده بودی ترسکاران از شما پوشیده نبودی که ترسنده را نبیند مگر ترسنده و ماتم زده ، ماتمزدگان را تواند دید. ( تذکرةالاولیاء عطار ). یکی گفت در گوشه ای نشینم در کسب کردن چه گوئی ؟ گفت از خدای بترس که هیچ ترسکار را ندیدم که بکسب محتاج شده. ( تذکرةالاولیاء عطار ).همه جا ترس خویش یارم دار
بر در خویش ترسکارم دار.
امیرخسرو ( از آنندراج ).
|| خائف. ترسنده. ترسو : چنان چون بود مردم ترسکار
برآید بکام دل مرد کار.
فردوسی.
از آن گریه و زاری شهریارشدند آن همه لشکرش ترسکار.
فردوسی.
گرفتند لختی در آنجا قرارز میل محیطی همه ترسکار.
نظامی.