(Theresa Mary May (1956
بانوی سیاست مدار انگلیسی. نخست وزیر بریتانیا و رهبر حذب محافظه کار از سال 2016. درآکسفوردشایر بزرگ شد و در کالج سنت هیو آکسفورد به تحصیل جغرافیا پرداخت. بعد از این، به کار در بانک انگلستان مشغول شد و به مدت دوازده سال در این شغل باقی ماند. اولین تلاش او برای ورود به عرصه ی سیاست ناموفق بود اما در بار دوم، در انتخابات سراسری بریتانیا در 1997، به عنوان نماینده ی میدن هد به عوضیت پارلمان رسید و در سال های بعد، سمت هایی را در کابینه ی سایه عهده دار شد. بعد از ائتلاف دیوید کامرون و نیک کلگ و روی کار آمدن آن ها به جای گوردون براون در سال 2010، می به سمت وزیر کشور و همچنین، وزیر امور زنان و برابری منصوب شد؛ اگرچه دو سال بعد این سمت آخر را به فرد دیگری واگذار کرد.
بعد از پیروزی محافظه کاران در انتخابات سراسری 2015، می مجدداً به عنوان وزیر کشور انتخاب شد. به این ترتیب، او به پایدارترین وزیر کشور بریتانیا در شصت سال گذشته تبدیل گردید. بعد از استعفای دیوید کامرون در سال 2016 به دنبال رأی مردم مبنی بر خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا (برگزیت)، می جانشین او شد. او پس از مارگارت تاچر، دومین زنی بود که به مقام نخست وزیری بریتانیا رسید اگر چه بر خلاف تاچر، می این پست را با برگزاری انتخابات به دست نیاورد.
پس از تصدی این مقام، عمده ی تلاش می به تسهیل خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا معطوف شد. در این راستا، او دستور برگزاری پیش از موعد انتخابات را صادر کرد با این هدف که خود و حزبش در پیش برد برگزیت دست بالا را داشته باشند. اگرچه نتیجه به دلخواه او پیش نرفت و کرسی های حزب محافظه کار نسبت به انتخابات قبلی کاهش یافت و این، موجب افزایش قدرت حزب دموکرات گردید. متعاقباً در سال 2018، بحث رأی عدم اعتماد به می، به شکلی گسترده و جدی مطرح شد.
وضع قوانینی سختگیرانه بر مواد مخدر و همچنین، ایجاد محدودیت های جدید برای مهاجران، از دیگر اقدامات می بوده است.
بانوی سیاست مدار انگلیسی. نخست وزیر بریتانیا و رهبر حذب محافظه کار از سال 2016. درآکسفوردشایر بزرگ شد و در کالج سنت هیو آکسفورد به تحصیل جغرافیا پرداخت. بعد از این، به کار در بانک انگلستان مشغول شد و به مدت دوازده سال در این شغل باقی ماند. اولین تلاش او برای ورود به عرصه ی سیاست ناموفق بود اما در بار دوم، در انتخابات سراسری بریتانیا در 1997، به عنوان نماینده ی میدن هد به عوضیت پارلمان رسید و در سال های بعد، سمت هایی را در کابینه ی سایه عهده دار شد. بعد از ائتلاف دیوید کامرون و نیک کلگ و روی کار آمدن آن ها به جای گوردون براون در سال 2010، می به سمت وزیر کشور و همچنین، وزیر امور زنان و برابری منصوب شد؛ اگرچه دو سال بعد این سمت آخر را به فرد دیگری واگذار کرد.
بعد از پیروزی محافظه کاران در انتخابات سراسری 2015، می مجدداً به عنوان وزیر کشور انتخاب شد. به این ترتیب، او به پایدارترین وزیر کشور بریتانیا در شصت سال گذشته تبدیل گردید. بعد از استعفای دیوید کامرون در سال 2016 به دنبال رأی مردم مبنی بر خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا (برگزیت)، می جانشین او شد. او پس از مارگارت تاچر، دومین زنی بود که به مقام نخست وزیری بریتانیا رسید اگر چه بر خلاف تاچر، می این پست را با برگزاری انتخابات به دست نیاورد.
پس از تصدی این مقام، عمده ی تلاش می به تسهیل خروج بریتانیا از اتحادیه ی اروپا معطوف شد. در این راستا، او دستور برگزاری پیش از موعد انتخابات را صادر کرد با این هدف که خود و حزبش در پیش برد برگزیت دست بالا را داشته باشند. اگرچه نتیجه به دلخواه او پیش نرفت و کرسی های حزب محافظه کار نسبت به انتخابات قبلی کاهش یافت و این، موجب افزایش قدرت حزب دموکرات گردید. متعاقباً در سال 2018، بحث رأی عدم اعتماد به می، به شکلی گسترده و جدی مطرح شد.
وضع قوانینی سختگیرانه بر مواد مخدر و همچنین، ایجاد محدودیت های جدید برای مهاجران، از دیگر اقدامات می بوده است.
wikijoo: ترزا_می
