[ویکی نور] فرحة الغری اثر سیّد عبدالکریم بن طاوس که اثر او مورد اقبال و عنایت عالمان و دانشوران شیعه قرار گرفته و علّامه محمّدباقر مجلسی آن را با قدری تلخیص به فارسی ترجمه نموده است.
فرحة الغری بصرحة الغری کتابی است کم حجم و بسیار سود درباره جایگاه تربت مقدّس امیرمؤمنان، امام علیّ بن أبی طالب- علیهما الصّلاة و السّلام-، و آثار و اخبار دلالت گر بر آن، که سیّد عبدالکریم بن طاوس تألیف کرده و شامل خطبه و دو مقدّمه و پانزده باب است. این اثر مشهورترین و معتبرترین فرد نوع خود به شمار می رود و در زمان خود برای پاسخ گویی به تردیدها و شبهه هائی که ممکن بوده، در این باب به اذهان خطور کند، به قلم آمده تا فصل الخطابی باشد بر هر بحث و اختلاف نظر.
گفته اند که دوران ملّا محمّدتقی مجلسی(ره)، زمانی بود که مردم آشنائی بسیار کمی با اخبار و احادیث اهل بیت عصمت و طهارت- علیهم السّلام- داشتند؛ از این رو، او به ترویج و ترجمه و شرح احادیث همّت گماشت و شاگردان زیادی در این زمینه تربیت کرد؛ فرزندش، محمّد باقر نیز راه پدر را با جدّیّت و تلاش پی گرفت.
اگر چه فارسی نویسی و فارسی گوئی در جامعه علمی شیعه پیشینه ای دراز دارد و نگارش هائی نغز چون تفسیر روض الجنان شیخ ابوالفتوح و ترجمه النّهایه شیخ طوسی و النّقض عبدالجلیل قزوینی گواه صادق این مدّعایند، مجموعه همآهنگ و فراخ دامنه، نگارش های فارسی علّامه محمّدباقر مجلسی را باید- در گونه خود- یک ابتکار عظیم برای دسترسی فارسی گویان به نگارش های شیعی مبتنی بر آثار و اخبار اهل بیت عصمت و طهارت به شمار آورد و علی الخصوص تلاش کامیاب مجلسی را در مخاطبت با عامّه مردم فرا یاد داشت.
از مقدّمه هائی که در کتاب های فارسی مرحوم مجلسی(ره) دیده می شود، پیداست که بر نگارش فارسی ادیبانه عصر صفوی، با آرایه های مرسوم و صنایع لفظی و معنوی آن، توانا بوده؛ ولی چون هدفش ترویج معارف دینی در میان عموم مردم بوده، بتعمّد متن کتاب ها را ساده نوشته و- به تعبیر خود- «مقیّد به حسن عبارات و تنوّع استعارات» نشده و تجمّلات ادیبانه را آن هم باز در حدّ اعتدال به خطبه و مقدّمه اثر وانهاده است. از این رو، نثر مجلسی در مقایسه با نوشته های اثر عموم عالمان عصر صفوی، ساده تر و به فهم نزدیک تر است.
فرحة الغری بصرحة الغری کتابی است کم حجم و بسیار سود درباره جایگاه تربت مقدّس امیرمؤمنان، امام علیّ بن أبی طالب- علیهما الصّلاة و السّلام-، و آثار و اخبار دلالت گر بر آن، که سیّد عبدالکریم بن طاوس تألیف کرده و شامل خطبه و دو مقدّمه و پانزده باب است. این اثر مشهورترین و معتبرترین فرد نوع خود به شمار می رود و در زمان خود برای پاسخ گویی به تردیدها و شبهه هائی که ممکن بوده، در این باب به اذهان خطور کند، به قلم آمده تا فصل الخطابی باشد بر هر بحث و اختلاف نظر.
گفته اند که دوران ملّا محمّدتقی مجلسی(ره)، زمانی بود که مردم آشنائی بسیار کمی با اخبار و احادیث اهل بیت عصمت و طهارت- علیهم السّلام- داشتند؛ از این رو، او به ترویج و ترجمه و شرح احادیث همّت گماشت و شاگردان زیادی در این زمینه تربیت کرد؛ فرزندش، محمّد باقر نیز راه پدر را با جدّیّت و تلاش پی گرفت.
اگر چه فارسی نویسی و فارسی گوئی در جامعه علمی شیعه پیشینه ای دراز دارد و نگارش هائی نغز چون تفسیر روض الجنان شیخ ابوالفتوح و ترجمه النّهایه شیخ طوسی و النّقض عبدالجلیل قزوینی گواه صادق این مدّعایند، مجموعه همآهنگ و فراخ دامنه، نگارش های فارسی علّامه محمّدباقر مجلسی را باید- در گونه خود- یک ابتکار عظیم برای دسترسی فارسی گویان به نگارش های شیعی مبتنی بر آثار و اخبار اهل بیت عصمت و طهارت به شمار آورد و علی الخصوص تلاش کامیاب مجلسی را در مخاطبت با عامّه مردم فرا یاد داشت.
از مقدّمه هائی که در کتاب های فارسی مرحوم مجلسی(ره) دیده می شود، پیداست که بر نگارش فارسی ادیبانه عصر صفوی، با آرایه های مرسوم و صنایع لفظی و معنوی آن، توانا بوده؛ ولی چون هدفش ترویج معارف دینی در میان عموم مردم بوده، بتعمّد متن کتاب ها را ساده نوشته و- به تعبیر خود- «مقیّد به حسن عبارات و تنوّع استعارات» نشده و تجمّلات ادیبانه را آن هم باز در حدّ اعتدال به خطبه و مقدّمه اثر وانهاده است. از این رو، نثر مجلسی در مقایسه با نوشته های اثر عموم عالمان عصر صفوی، ساده تر و به فهم نزدیک تر است.
wikinoor: ترجمه_فرحة_الغری