ترابری فراصوت

ترابری فراصوت ( به انگلیسی: Supersonic Transport ) ( به اختصار: SST ) ، نوعی حمل و نقل هوایی غیرنظامی فراصوت است که برای جابجایی با سرعتی بیشتر از سرعت صوت طراحی شده است.
تا به امروز تنها وسیله های نقلیه فراصوتی که خدمات منظم داشته اند، کنکورد و توپولف تو - ۱۴۴ بوده اند. آخرین پرواز مسافری تو - ۱۴۴ در ژوئن ۱۹۷۸ انجام شد و آخرین پرواز آن در سال ۱۹۹۹ توسط ناسا صورت گرفت. آخرین پرواز تجاری کنکورد نیز در اکتبر ۲۰۰۳ انجام شد، و ferry flight در ۲۶ نوامبر ۲۰۰۳ آخرین عملیات هوایی آن بود. پس از توقف دائمی پرواز کنکورد، هیچ وسیله های نقلیهٔ فراصوت دیگری در خدمات تجاری وجود نداشته است.
چندین شرکت، هرکدام یک جت تجاری فراصوت را پیشنهاد کرده اند که ممکن است ترابری فراصوت را دوباره به پیش از توقف آن بازگرداند.
هواپیماهای فراصوت مورد بررسی های گوناگون اخیر و مداوم در زمینه طراحی بوده اند. ایرادات و چالش های طراحی این دست از هواپیماها عبارتند از: تولید بیش از حد سر و صدا ( در هنگام برخاستن هواپیما ) ، هزینه های بالای توسعه، مواد ساخت گران قیمت، مصرف سوخت بالا، آلایندگی بسیار بالا و افزایش هزینه برای هر صندلی نسبت به هواپیماهای معمولی. با وجود این چالش ها، شرکت کنکورد ادعا کرده بود که این نوع ترابری سودآور است. [ ۱]
در سال ۲۰۱۶، ناسا اعلام کرد که قراردادی را برای طراحی نمونه اولیه SST کم سر و صدا امضا کرده است. [ ۲] رهبری تیم طراحی را شرکت هوانوردی لاکهید مارتین بر عهده دارد. [ ۲]
در طول دهه ۱۹۵۰ ترابری فراصوت از نظر فنی امکان پذیر بود، اما مشخص نبود که آیا می تواند از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد.
میل به هواپیمای فراصوت نسل دوم در برخی از عناصر صنعت هوانوردی باقی مانده است [ ۳] [ ۴] و از زمان بازنشستگی کنکورد نمونه های گوناگونی پدید آمده است.
نمونه های های در حال توسعه
• بوم اورچر
• اسپایک اس - ۵۱۲