تدهین بیماران

تَدْهینِ بیماران (Anointing of the Sick)
(یا: تدهین نهایی) در کلیسای کاتولیک رومی و کلیسای ارتدوکس، آیین تسلابخشیِ مبتلایان به بیماری های سخت یا اشخاص کهنسال. در گذشته آن را تدهین نهایی می خواندند، و مشتمل است بر قرائت انجیل و خواندن دعا و مسح پنج حس شخص بیمار (چشمان و گوش ها و بینی و لبان و دست ها) با روغنی که اسقفی در یک پنجشنبۀ حُکم، آن را متبرک کرده است. در صورت اضطرار، تنها پیشانی را روغن می مالند. آیین تدهین را می توان به هر دو شکل فردی و جمعی برگزار کرد. عقیده بر این است که اگر خواستِ خدا بر آن قرار گیرد هم موجب التیام روحی می شود و هم تندرستی را به بیمار بازمی گرداند. آیین تدهین در کلیسای قدیم مبتنی بر دو متن از عهد جدید (مرقس ۱۳:۶؛ یعقوب ۱۴:۵ـ۱۶) بود. اصطلاح تدهین نهایی از قرن ۸م معمول شد و تقریباً فقط برای اشخاص در حال احتضار برگزار می شد. پتروس لومباردوس، متکلم ایتالیایی قرن ۱۲م، آن را یکی از آیین ها یا شعایر هفتگانه دانست و شورای ترانت (۱۵۴۳ـ۱۵۶۳) آن را رسمیت بخشید. از زمان جنبش اصلاح دینی به بعد پروتستان ها عموماً با ساکرامنت شمردن آن و برخی حتی با نفس آن مخالف بوده اند. جامعۀ انگلیکان تدهین بیماران را انجام می دهد ولی بسیاری از انگلیکان ها آن را رسمی می دانند که کلیسا وضع کرده نه عیسی مسیح. تَدْهینِ بیماران