تختگه

لغت نامه دهخدا

تختگه. [ ت َ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) مخفف تختگاه. محل تخت شاهی :
چو شاه جهان ره بدان جام یافت
در آن تختگه لختی آرام یافت.
خاقانی.
|| پایتخت :
سریری خبر یافت کآن تاجدار
بر آن تختگه کرد خواهد گذار.
نظامی.
رجوع به تختگاه شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس