تختگه

لغت نامه دهخدا

تختگه. [ ت َ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) مخفف تختگاه. محل تخت شاهی :
چو شاه جهان ره بدان جام یافت
در آن تختگه لختی آرام یافت.
خاقانی.
|| پایتخت :
سریری خبر یافت کآن تاجدار
بر آن تختگه کرد خواهد گذار.
نظامی.
رجوع به تختگاه شود.

پیشنهاد کاربران

تخت گاه
پایتخت
پادشاهی
فرمانروایی
سریری خبر یافت کان تاجدار
برآن تختگه کرد خواهد گذار
✏ �نظامی�