تخته رسم ( همچنین میز نقشه کشی، میز طراحی یا میز معماری ) در شکل سنتی آن میزی چند منظوره است که می تواند برای نقاشی، نوشتن یا طراحی بر روی یک صفحه بزرگ، برای خواندن کتاب های بزرگ یا دیگر نوشته های بزرگ یا برای تهیه نقشه های دقیق فنی ( مانند نقشه های مهندسی یا نقشه های معماری ) استفاده شود. در اوایل دوره صنعتی شدن در اروپا، تخته رسم یکی از ملزومات دفتر یا اتاق مطالعهٔ افراد از طبقات مرفه جامعه بود.
در طول انقلاب صنعتی طراحی به تدریج تبدیل به کاری تخصصی شد و تخته های رسم از کتابخانه ها و دفاتر بیشتر ثروت مندان خارج شدند. این تخته ها دیگر از چوب های گران بها ساخته نمی شدند، بلکه در ساخت آن ها از پلاستیک یا فلز استفاده می شد.
امروزه مهندسین و طراحان از تخته های رسم برای ترسیم روی کاغذ با جوهر یا مداد استفاده می کنند. از ابزارهای مختلف طراحی ( گونیا، نقاله و غیره ) برای ترسیم خطوط موازی، عمود یا اریب روی این تخته ها استفاده می شود. ابزارهایی برای طراحی دایره ها، قوس ها، منحنی ها و نمادهای دیگر نیز وجود دارد ( پرگار، پیستوله، شابلون و غیره ) . با این همه، با ورود ابزارهای طراحی به کمک رایانه در دهه های پایانی سده بیستم و اوایل سده بیست و یکم، استفاده از تخته رسم کمتر رایج شد.
علیرغم رواج طراحی به کمک رایانه، بسیاری از معماران قدیمی و حتی برخی از طراحان سازه هنوز هم از روش ترسیم دستی با تخته رسم استفاده می کنند.
تخته رسم های امروزی معمولاً دارای قابی فولادی هستند. فولاد به همان اندازه قاب های تخته رسم های قدیمی تهیه شده از چوب بلوط مستحکم و حمل آن آسان تر است. به طور معمول سطح صفحه تخته رسم از جنس ورق ضخیمی از ورق فیبر فشرده شده است که تمام سطح آن با ورق هایی از فرمیکا پوشیده شده است. سطح تخته رسم معمولاً با پیچ هایی به قاب متصل می شود که می توان برای جابجایی تخته آن ها را باز کرد.
برخی از تخته رسم ها دارای موتور الکتریکی برای تنظیم ارتفاع و زاویه تخته رسم هستند. این تخته رسم ها به اندازه میزهای سنتی تهیه شده از بلوط و فلز برنج سنگین هستند و حمل آن ها دشوار است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر طول انقلاب صنعتی طراحی به تدریج تبدیل به کاری تخصصی شد و تخته های رسم از کتابخانه ها و دفاتر بیشتر ثروت مندان خارج شدند. این تخته ها دیگر از چوب های گران بها ساخته نمی شدند، بلکه در ساخت آن ها از پلاستیک یا فلز استفاده می شد.
امروزه مهندسین و طراحان از تخته های رسم برای ترسیم روی کاغذ با جوهر یا مداد استفاده می کنند. از ابزارهای مختلف طراحی ( گونیا، نقاله و غیره ) برای ترسیم خطوط موازی، عمود یا اریب روی این تخته ها استفاده می شود. ابزارهایی برای طراحی دایره ها، قوس ها، منحنی ها و نمادهای دیگر نیز وجود دارد ( پرگار، پیستوله، شابلون و غیره ) . با این همه، با ورود ابزارهای طراحی به کمک رایانه در دهه های پایانی سده بیستم و اوایل سده بیست و یکم، استفاده از تخته رسم کمتر رایج شد.
علیرغم رواج طراحی به کمک رایانه، بسیاری از معماران قدیمی و حتی برخی از طراحان سازه هنوز هم از روش ترسیم دستی با تخته رسم استفاده می کنند.
تخته رسم های امروزی معمولاً دارای قابی فولادی هستند. فولاد به همان اندازه قاب های تخته رسم های قدیمی تهیه شده از چوب بلوط مستحکم و حمل آن آسان تر است. به طور معمول سطح صفحه تخته رسم از جنس ورق ضخیمی از ورق فیبر فشرده شده است که تمام سطح آن با ورق هایی از فرمیکا پوشیده شده است. سطح تخته رسم معمولاً با پیچ هایی به قاب متصل می شود که می توان برای جابجایی تخته آن ها را باز کرد.
برخی از تخته رسم ها دارای موتور الکتریکی برای تنظیم ارتفاع و زاویه تخته رسم هستند. این تخته رسم ها به اندازه میزهای سنتی تهیه شده از بلوط و فلز برنج سنگین هستند و حمل آن ها دشوار است.
wiki: تخته رسم