واپسین مرد ( به آلمانی: Der letzte Mann ) که در فارسی تحقیرشده ترین مرد[ ۱] نامیده شده و در کشورهای انگلیسی زبان با عنوانِ آخرین خنده اکران شد، نام یک فیلم درام صامت آلمانی است که در سال ۱۹۲۴ توسط کارگردان نامدار آلمانی «فریدریش ویلهلم مورنائو» بر اساس فیلمنامه ای از «کارل مایر» ساخته شد.
در سرتاسر این فیلم صامت، هیچ گونه توضیحِ بیِن صحنه ای ( میان متن ) وجود ندارد. [ ۲] در برخی نسخه های اکران شده در آمریکا، سازندگان فیلم از یک میان متن در فیلم استفاده نمودند و همین موضوع سبب شد تا محققان و منتقدان فیلم در سال های آتی، به اشتباه بیفتند و تصور کنند که فیلم اولیه هم، یک میان متن داشته؛ حال آنکه نسخه اصلی فیلم، فاقد هرگونه میان متن است. [ ۲]
این فیلم، مشهورترین نمونهٔ سبک کامِرْشْپیل در سینمای صامت است.
دربان پیرِ «هتل آتلانتیک»، از شغل و زندگی اش خرسند است. نام این پیرمرد، همچون دیگر شخصیت های فیلم نامشخص است، تا نه تنها هویتی گمنام داشته باشد، بلکه شاید، بیننده بتواند به نحوی با او احساس هم ذات پنداری کند. یونیفرم او که آراسته به تزئینات برنجی و براق است، در نگاه اول، چون لباس نظامیِ یک ارتشبد است. او در یونیفرم پرطمطراق و زیبای خود، احساس مسئولیت، غرور و قدرتی دارد که موجب شده، همچون یک فرمانروا به نظر آید. این دربانِ پیر، در ساعات غیر کاری نیز، بواسطهٔ اعتمادبه نفسی که این یونیفرم به او داده، به همسایگان و مردم نیازمندی که در محل اقامتش زندگی می کنند، کمک می کند و مردم هم برایش، احترام خاصی قائلند. اما اوضاع بدین منوال نمی ماند. مدیر هتل که فکر می کند این دربان، دیگر پیر و فرتوت شده و حضورش در جلوی در ورودی هتل، جلوهٔ ظاهری مناسبی برای هتل ندارد، او را از شغل فعلی اش برداشته و متصدیِ سرویس هایِ بهداشتی هتل می کند تا توالت ها را پاک کند، کفش های مشتریان را برق بیندازد و به آنان در خشک کردنِ دستهایشان کمک کند. طبعاً یونیفرمش را نیز از او می گیرند. پیرمرد آنچنان از این تنزل مقام، احساس حقارت و خواری می کند که تمام تلاشش را به کار می گیرد تا خانواده و دوستان و آشنایان از آن، بویی نبرند. او حتی یونیفرم سابقش را کش می رود تا چونان سابق، در محل زندگی آن را به تن کند و کسی نفهمد که او شغلش عوض شده است و اهمیت و احترام و مقام اجتماعی سابقش را از دست ندهد. پیرمرد صبح ها که به محل کار می رود، یونیفرمش را در کمدی در راه آهن می گذارد و شب ها که بر می گردد، آن را از کمد راه آهن برداشته و به تن می کند تا با آن به محل زندگی اش برگردد؛ ولی این کارها مؤثر نیست و سرانجام همه می فهمند که او متصدی سرویس های بهداشتی هتل است. ماجرا زمانی برای پیرمردِ دلشکسته تبدیل به فاجعه می شود که اطرافیان و حتی خانواده او، تصور می کنند پیرمرد تابحال به آن ها دروغ می گفته و از اولش هم، مسئول تمیز کردن توالت های هتل بوده است. پیرمرد با احساسی از حقارت و ناراحتی شدید، شب را به هتل برمی گردد تا در همان محل کارش ( توالت ) بخوابد. از میان این همه آدم، تنها نگهبانِ شبِ هتل است که حال او را درک کرده و متوجه رنج او می گردد و چون دلش به حال او می سوزد، برای همدردی، کت خود را به روی پیرمرد، که اینک به خواب رفته است، می اندازد. در اینجا و تنها در نسخه های اکران شده در آمریکا، [ ۲] تنها میان متنِ ( توضیح نوشتاری مابین صحنه ایِ ) فیلم را شاهد هستیم که بر رویش نوشته شده: «اکنون، می بایست که داستان خاتمه می یافت. چرا که در زندگی و دنیای واقعی، این پیرمردِ بی کس و درمانده، هیچ آینده ای جز مرگ در پیش رو ندارد که انتظارش را بکشد، ولی نگارنده، دلش برای او سوخته و پایانی کاملاً نامحتمل و شاد را برایش خلق کرده است». [ ۳] سپس فیلم ادامه می یابد. روز بعد، پیرمرد در روزنامه می خواند که یک میلیاردر مکزیکی به نام «او. گ. مونن» فوت کرده و تمام ثروتش را طبق وصیت، برای کسی به ارث گذاشته که در لحظات آخر زندگی، بر بالینش حضور داشته است و این شخص کسی نیست جز همین پیرمرد؛ چرا که این میلیاردر مکزیکی، در دستشویی هتل آتلانتیک، مشغول شستن دستهایش بود که اجل به سراغش آمد و آخرین لحظات عمرش را در آغوش پیرمرد به سر برد و همان جا جان داد. پیرمرد در انتها درمی یابد که اکنون احترام و اهمیت بیشتری نسبت به گذشته دارد، چرا که ثروتمند است و «پول» است که قدرت و اعتبار می آورد، نه «یونیفرم». در صحنه های آخر شاهد شادی و خنده های پیرمرد هستیم که اینک، خودش یکی از مهمانانِ محترمِ هتل است و به همراه آن نگهبان شب مشغول شادی و سرور هستند. یکی از دلایل تغییر نام فیلم به «آخرین خنده» در کشورهای انگلیسی زبان نیز، همین سکانس آخر است. کارگردان فیلم بعدها متوجه شد که این داستان از یک لحاظ نامعقول است، چرا که «همه می دانند، متصدی سرویس های بهداشتی در هتل، درآمد بیشتری از دربان هتل دارد». [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سرتاسر این فیلم صامت، هیچ گونه توضیحِ بیِن صحنه ای ( میان متن ) وجود ندارد. [ ۲] در برخی نسخه های اکران شده در آمریکا، سازندگان فیلم از یک میان متن در فیلم استفاده نمودند و همین موضوع سبب شد تا محققان و منتقدان فیلم در سال های آتی، به اشتباه بیفتند و تصور کنند که فیلم اولیه هم، یک میان متن داشته؛ حال آنکه نسخه اصلی فیلم، فاقد هرگونه میان متن است. [ ۲]
این فیلم، مشهورترین نمونهٔ سبک کامِرْشْپیل در سینمای صامت است.
دربان پیرِ «هتل آتلانتیک»، از شغل و زندگی اش خرسند است. نام این پیرمرد، همچون دیگر شخصیت های فیلم نامشخص است، تا نه تنها هویتی گمنام داشته باشد، بلکه شاید، بیننده بتواند به نحوی با او احساس هم ذات پنداری کند. یونیفرم او که آراسته به تزئینات برنجی و براق است، در نگاه اول، چون لباس نظامیِ یک ارتشبد است. او در یونیفرم پرطمطراق و زیبای خود، احساس مسئولیت، غرور و قدرتی دارد که موجب شده، همچون یک فرمانروا به نظر آید. این دربانِ پیر، در ساعات غیر کاری نیز، بواسطهٔ اعتمادبه نفسی که این یونیفرم به او داده، به همسایگان و مردم نیازمندی که در محل اقامتش زندگی می کنند، کمک می کند و مردم هم برایش، احترام خاصی قائلند. اما اوضاع بدین منوال نمی ماند. مدیر هتل که فکر می کند این دربان، دیگر پیر و فرتوت شده و حضورش در جلوی در ورودی هتل، جلوهٔ ظاهری مناسبی برای هتل ندارد، او را از شغل فعلی اش برداشته و متصدیِ سرویس هایِ بهداشتی هتل می کند تا توالت ها را پاک کند، کفش های مشتریان را برق بیندازد و به آنان در خشک کردنِ دستهایشان کمک کند. طبعاً یونیفرمش را نیز از او می گیرند. پیرمرد آنچنان از این تنزل مقام، احساس حقارت و خواری می کند که تمام تلاشش را به کار می گیرد تا خانواده و دوستان و آشنایان از آن، بویی نبرند. او حتی یونیفرم سابقش را کش می رود تا چونان سابق، در محل زندگی آن را به تن کند و کسی نفهمد که او شغلش عوض شده است و اهمیت و احترام و مقام اجتماعی سابقش را از دست ندهد. پیرمرد صبح ها که به محل کار می رود، یونیفرمش را در کمدی در راه آهن می گذارد و شب ها که بر می گردد، آن را از کمد راه آهن برداشته و به تن می کند تا با آن به محل زندگی اش برگردد؛ ولی این کارها مؤثر نیست و سرانجام همه می فهمند که او متصدی سرویس های بهداشتی هتل است. ماجرا زمانی برای پیرمردِ دلشکسته تبدیل به فاجعه می شود که اطرافیان و حتی خانواده او، تصور می کنند پیرمرد تابحال به آن ها دروغ می گفته و از اولش هم، مسئول تمیز کردن توالت های هتل بوده است. پیرمرد با احساسی از حقارت و ناراحتی شدید، شب را به هتل برمی گردد تا در همان محل کارش ( توالت ) بخوابد. از میان این همه آدم، تنها نگهبانِ شبِ هتل است که حال او را درک کرده و متوجه رنج او می گردد و چون دلش به حال او می سوزد، برای همدردی، کت خود را به روی پیرمرد، که اینک به خواب رفته است، می اندازد. در اینجا و تنها در نسخه های اکران شده در آمریکا، [ ۲] تنها میان متنِ ( توضیح نوشتاری مابین صحنه ایِ ) فیلم را شاهد هستیم که بر رویش نوشته شده: «اکنون، می بایست که داستان خاتمه می یافت. چرا که در زندگی و دنیای واقعی، این پیرمردِ بی کس و درمانده، هیچ آینده ای جز مرگ در پیش رو ندارد که انتظارش را بکشد، ولی نگارنده، دلش برای او سوخته و پایانی کاملاً نامحتمل و شاد را برایش خلق کرده است». [ ۳] سپس فیلم ادامه می یابد. روز بعد، پیرمرد در روزنامه می خواند که یک میلیاردر مکزیکی به نام «او. گ. مونن» فوت کرده و تمام ثروتش را طبق وصیت، برای کسی به ارث گذاشته که در لحظات آخر زندگی، بر بالینش حضور داشته است و این شخص کسی نیست جز همین پیرمرد؛ چرا که این میلیاردر مکزیکی، در دستشویی هتل آتلانتیک، مشغول شستن دستهایش بود که اجل به سراغش آمد و آخرین لحظات عمرش را در آغوش پیرمرد به سر برد و همان جا جان داد. پیرمرد در انتها درمی یابد که اکنون احترام و اهمیت بیشتری نسبت به گذشته دارد، چرا که ثروتمند است و «پول» است که قدرت و اعتبار می آورد، نه «یونیفرم». در صحنه های آخر شاهد شادی و خنده های پیرمرد هستیم که اینک، خودش یکی از مهمانانِ محترمِ هتل است و به همراه آن نگهبان شب مشغول شادی و سرور هستند. یکی از دلایل تغییر نام فیلم به «آخرین خنده» در کشورهای انگلیسی زبان نیز، همین سکانس آخر است. کارگردان فیلم بعدها متوجه شد که این داستان از یک لحاظ نامعقول است، چرا که «همه می دانند، متصدی سرویس های بهداشتی در هتل، درآمد بیشتری از دربان هتل دارد». [ ۴]
wiki: تحقیرشده ترین مرد