تحظیر
لغت نامه دهخدا
- زمن التحظیر ؛ کنایه از آن زمان است که عمر رضی اﷲ عنه وادی القری را پس از بدر کردن یهودان میان مسلمانان و بنی عذره تقسیم کرد. و این چون تاریخی است نزد آنان. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید