تحصن های گرینسبورو مجموعه ای از اعتراضات مسالمت آمیز در گرینزبورو، کارولینای شمالی، در سال ۱۹۶۰ بود، که منجر به لغو قانون تفکیک نژادی در فروشگاه های زنجیره ای شرکت وولورث شد. گرچه این اولین تحصن جنبش حقوق مدنی نبود، تحصن گرینسبورو یک اقدام مؤثر و همچنین شناخته شده ترینِ تحصن های جنبش حقوق مدنی بود. آنها بعنوان کاتالیزور حرکت بعدی تحصن درنظر گرفته می شوند. این تحصن ها منجر به افزایش احساسات ملی در یک دوره مهم در تاریخ ایالات متحده شد. محل رویداد اصلی در گرینزبوروی کارولینای شمالی، یعنی فروشگاه وولورث، اکنون مرکز و موزه بین المللی حقوق مدنی است.
... [مشاهده متن کامل]
در حالی که تحصن گرینزبورو تأثیرگذارترین و مهمترین تحصن جنبش حقوق مدنی بود، اولین مورد نبود. در آگوست سال ۱۹۳۹، ساموئل ویلبرت تاکر، وکیل سیاه پوست، تحصنی در کتابخانه منتخب اسکندریه، در ویرجینیا، برگزار کرد. در سال ۱۹۴۲، کنگره برابری نژادی از تحصنی در شیکاگو حمایت کرد، همان طور که در سنت لوئیس در سال ۱۹۴۹ و بالتیمور در سال ۱۹۵۲ حمایت کرده بود.
این رویداد در واقع شامل سلسه نشست ها و بحث هایی است که در چند روز پی در پی در فوریه ۱۹۶۰ در فروشگاه وولورث رخ داد.
در اول فوریه ۱۹۶۰، ساعت ۴:۳۰ بعد از ظهر، چهار نفر، که بعدها به چهاتای گرینزبورو معروف شدند، پشت پیشخوان داخل فروشگاه وولورث در خیابان ۱۳۲ علم جنوبی در گرینزبورو نشستند. آنها بدون هیچ مشکلی خمیردندان و سایر محصولات را در فروشگاه خریداری کرده بودند ولی وقتی پشت پیشخوان ناهارخوری درخواست یک فنجان کردند، از دریافت خدمات بازماندند. مطابق سیاست های فروشگاه، کارمندان حق سرویس دهی به سیاه پوستان را در قسمتی که مختص سفیدپوستان بود نداشتند؛ لذا مدیر فروشگاه از آنان خواست که آن مکان را ترک کنند. هرچند که آن چهار نفر تا آخر شب و هنگامی که فروشگاه تعطیل شد آنجا نشستند و شب به محوطه دانشگاه رفتند تا با جمع کردن تعداد بیشتری از دانشجویان فردا نیز به همان فروشگاه بازگردند.
روز بعد، در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۶۰، بیش از بیست دانشجوی سیاه پوست، که از سایر گروه های دانشگاه به کار گرفته شده بودند، به تحصن پیوستند. این گروه شامل چهار زن بود و آنها برای مشغول ماندن در حین تحصن که از ساعت ۱۱ صبح تا ۳ بعد از ظهر بود کارهای مدرسه و دانشگاهشان را انجام می دادند. این گروه مجدداً از ارائهٔ خدمات محروم ماندند و مورد آزار و اذیت مشتریان سفیدپوست در فروشگاه وولورث قرار گرفتند. با این حال تحصن در روز دوم روزنامه های محلی را به همراه خبرنگاران، یک فیلمبردار تلویزیون و مأموران پلیس در طول روز به خود مشغول کرد. در آن شب در محوطه دانشگاه، کمیته اجرایی دانشجویی برای عدالت تشکیل شد و کمیته نامه ای به رئیس وولورث ارسال کرد که «موضعی محکم برای رفع تبعیض بگیرد».
... [مشاهده متن کامل]
در حالی که تحصن گرینزبورو تأثیرگذارترین و مهمترین تحصن جنبش حقوق مدنی بود، اولین مورد نبود. در آگوست سال ۱۹۳۹، ساموئل ویلبرت تاکر، وکیل سیاه پوست، تحصنی در کتابخانه منتخب اسکندریه، در ویرجینیا، برگزار کرد. در سال ۱۹۴۲، کنگره برابری نژادی از تحصنی در شیکاگو حمایت کرد، همان طور که در سنت لوئیس در سال ۱۹۴۹ و بالتیمور در سال ۱۹۵۲ حمایت کرده بود.
این رویداد در واقع شامل سلسه نشست ها و بحث هایی است که در چند روز پی در پی در فوریه ۱۹۶۰ در فروشگاه وولورث رخ داد.
در اول فوریه ۱۹۶۰، ساعت ۴:۳۰ بعد از ظهر، چهار نفر، که بعدها به چهاتای گرینزبورو معروف شدند، پشت پیشخوان داخل فروشگاه وولورث در خیابان ۱۳۲ علم جنوبی در گرینزبورو نشستند. آنها بدون هیچ مشکلی خمیردندان و سایر محصولات را در فروشگاه خریداری کرده بودند ولی وقتی پشت پیشخوان ناهارخوری درخواست یک فنجان کردند، از دریافت خدمات بازماندند. مطابق سیاست های فروشگاه، کارمندان حق سرویس دهی به سیاه پوستان را در قسمتی که مختص سفیدپوستان بود نداشتند؛ لذا مدیر فروشگاه از آنان خواست که آن مکان را ترک کنند. هرچند که آن چهار نفر تا آخر شب و هنگامی که فروشگاه تعطیل شد آنجا نشستند و شب به محوطه دانشگاه رفتند تا با جمع کردن تعداد بیشتری از دانشجویان فردا نیز به همان فروشگاه بازگردند.
روز بعد، در تاریخ ۲ فوریه ۱۹۶۰، بیش از بیست دانشجوی سیاه پوست، که از سایر گروه های دانشگاه به کار گرفته شده بودند، به تحصن پیوستند. این گروه شامل چهار زن بود و آنها برای مشغول ماندن در حین تحصن که از ساعت ۱۱ صبح تا ۳ بعد از ظهر بود کارهای مدرسه و دانشگاهشان را انجام می دادند. این گروه مجدداً از ارائهٔ خدمات محروم ماندند و مورد آزار و اذیت مشتریان سفیدپوست در فروشگاه وولورث قرار گرفتند. با این حال تحصن در روز دوم روزنامه های محلی را به همراه خبرنگاران، یک فیلمبردار تلویزیون و مأموران پلیس در طول روز به خود مشغول کرد. در آن شب در محوطه دانشگاه، کمیته اجرایی دانشجویی برای عدالت تشکیل شد و کمیته نامه ای به رئیس وولورث ارسال کرد که «موضعی محکم برای رفع تبعیض بگیرد».
