تحریک مدح صحابه جنبش نافرمانی مدنی بود که توسط مردم پاکستان در شهر لکهنو در نیمه اول قرن بیستم برای مقابله با بزرگداشت مراسم عزاداری در ماه محرم آغاز شد. این درگیری گسترده شیعه و سنی بین سالهای ۱۹۰۵ - ۱۹۰۹ و در ۱۹۳۶ - ۱۹۴۰ به خشونت کشیده شد. این درگیری به سایر مناطق هند انگلیس گسترش یافت.
... [مشاهده متن کامل]
در هند قرون وسطی ، شیعیان و سنی ها محرم را با هم گرامی داشتند. پیلی سارت، یک تاجر هلندی که بین سالهای ۱۶۲۰ تا ۱۶۲۷ میلادی در آگره زندگی می کرد، روایتی از بزرگداشت محرم در زمان جهانگیر شاه را به شرح زیر ارائه می دهد:
"به یاد این فاجعه، آنها تمام شب را برای مدت ده روز گریه می کنند. زنان به نوحه خوانی و غم و اندوه می پردازند. این مردان دو تابوت تزئین شده در جاده های اصلی شهر با چراغ های زیادی حمل می کنند. جمعیت زیادی با فریاد های عزاداری و سر و صدا بسیار در این مراسم شرکت می کنند. واقعه اصلی در آخرین شب است، وقتی به نظر می رسد که یک فرعون همه نوزادان را در یک شب کشته است. این غریو و جنجال تا چهلم آن روز ادامه دارد. "
تا اواخر قرن شانزدهم میلادی، فقط دو کتاب ضد شیعه در هند نوشته شد: منهاج الدین اثر مخدوم الملک ملا عبدالله سلطانپوری و رد روافض اثر شیخ احمد سرهندی . سرهندی می گوید:
" از آنجا که شیعه لعنت به ابوبکر ، عمر ، عثمان و یکی از زنان پاکدامن ( پیامبر ) را مجاز می داند، که به خودی خود کفر به شمار می رود، طبق احکام خدا، بر همه مسلمانان و پادهشاهان مسلمان کشتن آنها و ظلم به آنها برای اعتلای دین واقعی، واجب است. تخریب ساختمانهای آنها و توقیف اموال و وسایل آنها مجاز است. "
البته حوادث خشونت آمیز علیه شیعیان نادر بوده، و این نوع سکولاریسم قرون وسطایی توضیح می دهد که چرا شیعیان در همه جای شبه قاره یافت می شوند، و در کنار مردم با دیگر عقاید زندگی می کنند.
اولین حادثه قتل شیعیان در این منطقه قتل عبدالله اشتر، پسر محمد نفس زکیه نوه بزرگ حسن ابن علی و چهارصد نفر از اصحاب وی به دست ارتش خلیفه عباسی منصور در سال۷۶۹ میلادی است. دومین واقعه از این دست با سرنگونی امپراتوری شیعیان اسماعیلی در مولتان در سال ۱۰۰۵ میلادی توسط محمود غزنوی و تخریب مساجد و کشتار مردم به اوج خود رسید. سیصد سال بعد، در زمان سلطان فیروز شاه تغلق ( ۱۳۵۸ - ۱۳۸۱ ) ، نسخه های خطی مذهبی شیعه در دهلی سوزانده شد، آنها را تحقیر کردند و دور شهر گرداندند و عالمان آنها را ترور کردند.
... [مشاهده متن کامل]
در هند قرون وسطی ، شیعیان و سنی ها محرم را با هم گرامی داشتند. پیلی سارت، یک تاجر هلندی که بین سالهای ۱۶۲۰ تا ۱۶۲۷ میلادی در آگره زندگی می کرد، روایتی از بزرگداشت محرم در زمان جهانگیر شاه را به شرح زیر ارائه می دهد:
"به یاد این فاجعه، آنها تمام شب را برای مدت ده روز گریه می کنند. زنان به نوحه خوانی و غم و اندوه می پردازند. این مردان دو تابوت تزئین شده در جاده های اصلی شهر با چراغ های زیادی حمل می کنند. جمعیت زیادی با فریاد های عزاداری و سر و صدا بسیار در این مراسم شرکت می کنند. واقعه اصلی در آخرین شب است، وقتی به نظر می رسد که یک فرعون همه نوزادان را در یک شب کشته است. این غریو و جنجال تا چهلم آن روز ادامه دارد. "
تا اواخر قرن شانزدهم میلادی، فقط دو کتاب ضد شیعه در هند نوشته شد: منهاج الدین اثر مخدوم الملک ملا عبدالله سلطانپوری و رد روافض اثر شیخ احمد سرهندی . سرهندی می گوید:
" از آنجا که شیعه لعنت به ابوبکر ، عمر ، عثمان و یکی از زنان پاکدامن ( پیامبر ) را مجاز می داند، که به خودی خود کفر به شمار می رود، طبق احکام خدا، بر همه مسلمانان و پادهشاهان مسلمان کشتن آنها و ظلم به آنها برای اعتلای دین واقعی، واجب است. تخریب ساختمانهای آنها و توقیف اموال و وسایل آنها مجاز است. "
البته حوادث خشونت آمیز علیه شیعیان نادر بوده، و این نوع سکولاریسم قرون وسطایی توضیح می دهد که چرا شیعیان در همه جای شبه قاره یافت می شوند، و در کنار مردم با دیگر عقاید زندگی می کنند.
اولین حادثه قتل شیعیان در این منطقه قتل عبدالله اشتر، پسر محمد نفس زکیه نوه بزرگ حسن ابن علی و چهارصد نفر از اصحاب وی به دست ارتش خلیفه عباسی منصور در سال۷۶۹ میلادی است. دومین واقعه از این دست با سرنگونی امپراتوری شیعیان اسماعیلی در مولتان در سال ۱۰۰۵ میلادی توسط محمود غزنوی و تخریب مساجد و کشتار مردم به اوج خود رسید. سیصد سال بعد، در زمان سلطان فیروز شاه تغلق ( ۱۳۵۸ - ۱۳۸۱ ) ، نسخه های خطی مذهبی شیعه در دهلی سوزانده شد، آنها را تحقیر کردند و دور شهر گرداندند و عالمان آنها را ترور کردند.
