در شبکه های رایانه ای، اصطلاح تجمیع ارتباط برای روش های مختلف ترکیب ( تجمیع ) اتصال موازی چندین شبکه به منظور افزایش ظرفیت موجود، و فراهم کردن افزونگی در شرایطی که یکی از ارتباط ها با مشکل مواجه می شود، اعمال می شود. یک گروه ارتباطات تجمیع شده ( LAG ) تعدادی پورت فیزیکی را با هم ترکیب می کند تا یک مسیر داده با پهنای باند بالا ایجاد کند، به طوری که می تواند تساوی بار ترافیکی بین پورت های عضو در گروه را اجرا کند و قابلیت اطمینانِ ارتباط را افزایش دهد.
سایر اصطلاحات عمومی مورد استفاده برای توصیف این روش عبارتند از: پورت ترانکینگ ( به انگلیسی port trunking ) ، لینک باندلینگ ( به انگلیسی link bundling ) ، اترنت باندینگ/نتورک باندینگ/ان آی سی باندینگ ( به انگلیسی Ethernet/network/NIC bonding ) ، چنل باندینگ ( به انگلیسی channel bonding ) ، پورت چنلینگ ( به انگلیسی port channeling ) یا همکاری کارت شبکه ( به انگلیسی NIC teaming ) . این اصطلاحات عمومی نه تنها استانداردهای مستقل از سازنده، مانند پروتکل کنترل تجمیع ارتباط ( LACP ) که در IEEE 802. 1AX برای اترنت تعریف شده یا استاندارد قدیمی تر IEEE 802. 3ad، شامل می شود، بلکه راه حل های مختلف اختصاصی شرکت ها را نیز در بر می گیرد.
تجمیع ارتباط به دو مشکل در ارتباطات اترنت پاسخ می دهد: محدودیت های پهنای باند و عدم انعطاف پذیری.
برد رابطه با مشکل اول: نیازمندی های پهنای باند به صورت خطی مقیاس پذیر نیستند. به طور تاریخی پهنای باند اترنت افزایش های ده برابری داشته اند: ۱۰ مگابیت در ثانیه، ۱۰۰ مگابیت در ثانیه، ۱٬۰۰۰ مگابیت در ثانیه، ۱۰٬۰۰۰ مگابیت در ثانیه. اگر کسی به حداکثر میزان استفاده از تجهیزات خود بررسی، تنها گزینه موجود انتقال به نسل بعدی ( سرعت ده برابر بیشتر ) است، که هزینه های آن می تواند مانع ادامه کار شود. راه حل جایگزین، که در اوایل دهه ۱۹۹۰ توسط بسیاری از تولیدکنندگان شبکه ارائه شده است، ترکیب دو پیوند اترنت فیزیکی و ایجاد یک لینک منطقی از طریق اتصال کانال ها است. اکثر این راه حلها نیاز به پیکربندی دستی و تجهیزات یکسان در هر دوطرف ارتباط. [ ۱]
مشکل دوم شامل سه نقطه تکی شکست در یک اتصال معمولی< - > کابل< - > پورت معمولی است. در تنظیم رایانه< - > سوئیچ یا در پیکربندی سوئیچ< - > سوئیچ، خود کابل یا هر یک از پورت ها که کابل به آن وصل شده است می تواند خراب شود. برا رفع مشکل اتصالات فیزیکی متعددی می توان ایجاد کرد، اما بسیاری از پروتکل های سطح بالاتر به گونه ای طراحی نشده اند با این روش سازگاری داشته باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسایر اصطلاحات عمومی مورد استفاده برای توصیف این روش عبارتند از: پورت ترانکینگ ( به انگلیسی port trunking ) ، لینک باندلینگ ( به انگلیسی link bundling ) ، اترنت باندینگ/نتورک باندینگ/ان آی سی باندینگ ( به انگلیسی Ethernet/network/NIC bonding ) ، چنل باندینگ ( به انگلیسی channel bonding ) ، پورت چنلینگ ( به انگلیسی port channeling ) یا همکاری کارت شبکه ( به انگلیسی NIC teaming ) . این اصطلاحات عمومی نه تنها استانداردهای مستقل از سازنده، مانند پروتکل کنترل تجمیع ارتباط ( LACP ) که در IEEE 802. 1AX برای اترنت تعریف شده یا استاندارد قدیمی تر IEEE 802. 3ad، شامل می شود، بلکه راه حل های مختلف اختصاصی شرکت ها را نیز در بر می گیرد.
تجمیع ارتباط به دو مشکل در ارتباطات اترنت پاسخ می دهد: محدودیت های پهنای باند و عدم انعطاف پذیری.
برد رابطه با مشکل اول: نیازمندی های پهنای باند به صورت خطی مقیاس پذیر نیستند. به طور تاریخی پهنای باند اترنت افزایش های ده برابری داشته اند: ۱۰ مگابیت در ثانیه، ۱۰۰ مگابیت در ثانیه، ۱٬۰۰۰ مگابیت در ثانیه، ۱۰٬۰۰۰ مگابیت در ثانیه. اگر کسی به حداکثر میزان استفاده از تجهیزات خود بررسی، تنها گزینه موجود انتقال به نسل بعدی ( سرعت ده برابر بیشتر ) است، که هزینه های آن می تواند مانع ادامه کار شود. راه حل جایگزین، که در اوایل دهه ۱۹۹۰ توسط بسیاری از تولیدکنندگان شبکه ارائه شده است، ترکیب دو پیوند اترنت فیزیکی و ایجاد یک لینک منطقی از طریق اتصال کانال ها است. اکثر این راه حلها نیاز به پیکربندی دستی و تجهیزات یکسان در هر دوطرف ارتباط. [ ۱]
مشکل دوم شامل سه نقطه تکی شکست در یک اتصال معمولی< - > کابل< - > پورت معمولی است. در تنظیم رایانه< - > سوئیچ یا در پیکربندی سوئیچ< - > سوئیچ، خود کابل یا هر یک از پورت ها که کابل به آن وصل شده است می تواند خراب شود. برا رفع مشکل اتصالات فیزیکی متعددی می توان ایجاد کرد، اما بسیاری از پروتکل های سطح بالاتر به گونه ای طراحی نشده اند با این روش سازگاری داشته باشند.
wiki: تجمیع ارتباط